Siostrze
Moje serce bije w twojej piersi

jeśli kiedyś mnie zabraknie
rozejrzyj się dookoła
z każdego drzewa
liścia
kwiatu
pojedynczego źdźbła trawy
- uśmiecham się do ciebie
w błysku słońca na ptasim skrzydle
wietrze czeszącym twoje włosy
- jestem
w spojrzeniu kota którego mijasz
i ciepłej sierści psa pod dłonią
w twojej krwi

jeśli mnie zabraknie
ciągle będę przy tobie
tam gdzie ty jestem i ja
w każdej cząstce ziemi

natomiast jeśli ciebie zabraknie
kiedy odlecisz przez niebo
połączyć się ze słońcem
wilczyca porzuci ukochaną ziemię
bez serca i duszy nic mnie tu nie trzyma
pobiegnę za tobą przez gwiazdy
ogień słońca znów połączy nas w jedno

wczoraj
stałam się

nagle
po długim czasie

obudziłam się
gotowa
pazurami
zębami
rozerwać
szarpać
być

dziś na kolację pożarłam pustkę
która mnie wypełniała

tej nocy jeszcze nie mam imienia
tej nocy jeszcze nie istnieję
ale jutro
wraz ze świtem

jestem
szykujcie się

Początek wiosny to niezwykły czas. Czuję jak świat budzi się do życia po długim zimowym umieraniu. Powietrze niemal wibruje z napięcia, ziemia faluje przygotowując się do nabrania oddechu, drży jak w gorączce. Wszystko zastyga w przepełnionym niecierpliwością i ekstazą wyczekiwaniu aż z głębin wydobędzie się głuchy, śpiewny ton ziemi zaczerpującej pierwszy oddech, który wybuchnie świeżą słodką wiosną, aż do utraty tchu. Moje ciało też to odczuwa. Każdym nerwem wyczuwam napływającą energię, a wraz z nią życie. I chcę jeszcze więcej. Drżę z niecierpliwości, oczekiwanie sprawia ból i rozkosz jednocześnie. Mięśnie są napięte, jakby rwały się do ruchu. Krew niemal wrze w żyłach, czuję oszołomienie, jakbym miała gorączkę, ale w głowie świeci białe światło i nigdy nie miałam tak czystego umysłu. Chcę więcej, potrzebuję czegoś więcej. Inaczej to światło, ten ogień spali mnie od środka.

Co roku budzę się wraz z wiosną. Po długim zimowym umieraniu żołądek jest pusty, więc pożeram samą siebie, którą kiedyś byłam, by pozwolić słońcu i wiośnie stworzyć mnie na nowo.