Serva me

* * *

nie żądaj
bym pat­rzyła Ci w oczy
zbyt wiele mamy
na su­mieniu
prze­cież sa­ma
z mi­lion ra­zy op­lu­wałam Cię
szkarłatem
licząc na Two­je
prze­budze­nie

idź już
nie od­wra­caj się
to naj­lep­sze co możesz
dzi­siaj zro­bić

uwol­nij nas
z des­truk­cyjnych objęć

nikt nie powie
że to miłość
bo miłości być
nie może

gasną wszystkie okna

i dłoń moja
pasuje
do twojej

bosy tupot o świcie
pies zjada płatki z podłogi
kapie mleko ze stołu

znowu kłótnia
ktoś szuka
ktoś goni

zmiana zasad gry w wojnę

obiad jak zwykle za zielony [...]

nie oddalaj się
choćby na szept
na oddech

obnaż mnie
z milczenia

zbyt duża przestrzeń
między
słowami
rozlewa kawę

na dźwięk
niedopowiedzenia

modlę się
o wiatr

gdy w Twoich ramionach
jak w sidłach
pajęczych
jeszcze tli się
na wpół żywa
sercem na dłoni

rytmicznie
zaciskając
pięści

drzazgą w oku jesteś

naj­gorętszym
przewinieniem

żółte prześcieradła
wiją się
jak węże

bez opamiętania

szum­ny dzień
si­ne niebo po­nad nami
lecą liście z drzew

aleją roz­pa­lonych lamp
łat­wiej tra­fić
w pus­ty kąt

nie łączy nas żad­na z dat
nie wspomnę nic
wybacz

be­zimien­ny Ty

be­zimien­ny znicz

cisza

Ty, któraś perły rozrzucone przez barbarzyńcę
w bandaże zbierała
Ty, któraś własną twarzą broniła swe dziecko od razów
stoisz dziś pod ścianą
sądzona
przez rozszczekane służebnice
ktore ponad przykazania się nie wychylają
wzgardzona
opluta jadem
za próby ocalenia jutra
Ty, która posiadasz w sobie siłę tytana
pokornie chylisz głowę
z wiarą
że jesteś częścią Jego planu

wy­padam z rąk
jak sreb­rna moneta
brzęczę

i nic

nie pochy­lasz się
nie pod­no­sisz
nie za­bierasz

na szczęście

wrzosy
zbierają z ziemi
krople krwi
układając z nich
poduszkę pod Twe skronie

szepczą cicho
- śpij dziecino, śpij,
Twoje czyny
będą rozsławione

choć z szarych oczu
uleciał męstwa blask
i drżenie ust
milczeniem otulone

to na Twym ciele
pozostał walki ślad
- zsiniałe ramię
od ciężaru
broni
[*]

szumny dzień
sine niebo ponad nami
lecą liście z drzew

aleją rozpalonych lamp
łatwiej trafić
w pusty kąt

nie łączy nas żadna z dat
nie wspomnę nic
wybacz

bezimienny Ty

bezimienny znicz

cisza

wypadam z rąk
jak srebrna moneta
brzęczę

i nic

nie pochylasz się
nie podnosisz
nie zabierasz na szczęście

huk
świst
strach

w tłumie gapiów

Ty

Jesteś
który
Jesteś

przed deszczem kamieni
chowają się
dłonie

nie poddawaj się
nie uciekaj
nie otrzepuj dłoni
z kurzu

ten cały pył
to my

jestem tu

nie możesz
przeoczyć

wzdrygasz się
na dźwięk
skrzypiącego cedru

kręcisz w głowie
słowami
kwiatami
przesiąknięty
papierosowym
dymem

cierpliwie wyjmuję
z popiołu
resztki Twoich obietnic
rzuconych pospiesznie
z przestrachu

jak zaproszenie
na nie nasz
taniec