mierzyłam się z deszczem w cztery strony świata
ta gdzie ciskali słowa miała twój zarys
i szarość spijała z ognisk domowych

na jej końcu nasze milczenia
wśród herbat w ogrodzie
zieleń zgaszona imieniem spokoju

Janina

wśród ścian deszczu
pukam głucho na powitanie

jak nazwać to, co za mgłą się tłucze
w zmyśle szarym, wątłym
z lica mi niepodobnym i nienazwanym,
chociaż moje przybiera kształty

niegdyś matki oczy ciepłe, rozległe
niby na wzór życzliwości ludzkiej
teraz spękane od żaru

zalane zamyśleniem
w nocach bez wiatrów spokojnych
z oczu szarych, dusznych,
wilgotnych, nazbyt gęstych

teraz i ja mam zbyt gęstą biel twoją
by nadać sobie moje inicjały

ze złości swawolnych
z ospałością i
pośród strudzenia dłoni
wysupłać mi można warkocze

te same co rankiem tworzę
niespiesznie
na długie doby

nie śmiem mówić ci o samotni mojej
gdy dla dni twoich
nie mają nic prócz szyb wysokich
przy których nie sięgasz nawet do siebie