Nie czuję się sobą, Ty nie jesteś Tobą.
Przyszło mi tkwić w nieznanym.
Gdzie nigdy myśl taka nie przyszła, że tak być będzie.
Z niewiedzy, w duszy krzyk i łzy,
Ból taki.
Niepokój, brak siły.
Litości!

Jestem jakaś pusta
od środka
dusi mnie jakiś brak
części jakiejś
nieznajomej.

Kocham.
Każdy włos na ciele.
Każdą kość w ciele.
Całe wnętrze
Wszystko na zewnątrz.
Kocham każdy ruch, dotyk
Każde spojrzenie, słowo
Kocham
Za wszystko, za nic
Na wszystko, na zawsze.
Kocham ją.

Widzisz?
Nie?
Dobrze widzisz.
Nie mam marzeń.
Nie znam czasu ich śmierci.
Zginęły.
Spłonęły.
Ulotniły się.
Nikt nie opłakiwał,
a było ich wiele,
nieznanych,
niewypowiedzianych,
niewymyślonych.
Zapomnianych.

Rozstanie,
kolejny strzał.
Ból przeszywa ciało.
Serce unosi się,
Uwiera w gardle.
Odbiera głos.
Łkanie.
Słychać szept,
Nie płacz Kochanie..

Będąc tu
ochotę mam niemałą
by uciec.
Móc uciec.
Uciec.
Zostawić tu wszystko,
póki co.
Wróciłabym, gdyby chęć była większa, niż chęć ucieczki.
Ciągnie mnie siła,
spokoju.
Cisza.

Dziś łkam w przestrzeń.
Dziś ogarnia mnie smutek.
Tęsknota.
Ona jest we mnie,
ale droga jest długa.
Krótka, naprawdę,
ale we mnie za długa.
Mimo łez,
tęsknić będę.
Kocham najmocniej.

Łapię w ręce wiatr.
Tej ciepłej nocy.
Wdycham powietrze
jak najwięcej
zapełnić płuca.
By móc je zatrzymać.
Kochane powietrze.

Lubię, gdy jesteś powodem niewyspania.
Wtedy wiem, że przez noc, żadna cząstka Ciebie mi nie uciekła.
Pół nocy pochłaniam Twoje ciało, zapach, smak.
Pół nocy wpatruję się w Ciebie, gdy już śpisz i słucham bicia Twojego serca.

Słońce mruży mi oczy, oplata ciepłem.
Jest pięknie. Za pięknie.
Wiatr lekko wywiewa z włosów resztki porannej godziny.
Płynę dziś w słońcu.
Do czasu.

Osuwam się po ścianie z braku siły.
Ty nią jesteś.
Ściana odległością.
Mało mi Ciebie. Nie ma Cię tu.
Krzyczałam wtedy Chwilo trwaj!
Nie przestawaj! Płakać
serce zachciało. Płakało.
Oddalało się.
Czarna ziemia stawała się coraz dłuższa.
Słone łzy rozmazywały mi obraz.
Z ust szło łkanie.
Brak świadomości bycia.
Walczyć każą o miłość.