O poranku
człowiek podobny jest trochę
do źdźbła trawy...
trawę oczyszcza kropla rosy
człowieka, przekonanie
że noc już minęła
że można wszystko zacząć
od początku...
i zaczyna... albo tkwi w miejscu
czekając kolejnego świtania
w którym zrozumie
mądrości źdźbła...

Są ludzie, którzy stanowią dla siebie głęboką jedność... To kochający się małżonkowie, partnerzy, to ich najukochańsze istoty, - dzieci, te, które są blisko i te, które są daleko, oraz psy... To jest rodzina, która nie tylko darzy się wielką miłością i głęboką więzią... fizyczną i emocjonalną, ale też ogromną odpowiedzialnością za samego siebie oraz za tych, w których są i których kochają...
Mogą też być inne osoby obok, ale one powinni pozostać tylko i wyłącznie piękną, dobrą i szlachetną wartością dodaną... Pragnąć swoją dyskretną obecnością wzbogacać rodzinę ( jako nierozerwalną całość ), służyć jej pomocą, ale nigdy, przenigdy nie powinni żywić się ich życiem ani też w fundamentalnych sprawach być dla rodziny lub dla poszczególnych jej członków wyrocznią...

Jakże często ogniwo, które wydawało mi się najsłabsze okazywało się najmocniejsze. Dlaczego? Bo mi się wydawało...
Warto niekiedy zatrzymać się na dłużej by poznać dogłębniej...

Jeśli na rzecz wielkich przyjemności zanika radość z małych rzeczy, prawdopodobnie umiera w człowieku najważniejsze...
Wrażliwość...

Ludzie zawierają wiele przyjaźni przy alkoholu przy imprezach...
Ja na szczęście swoją największą przyjaźń zawarłem przy zupie fasolowej...
Jest prawdziwa, najszczersza i niezwykła...

Tak bardzo oddalił nas od siebie pieniądz... a dziś oddalibyśmy wszystko, by móc chociażby tylko do siebie się przytulić...

Gdy usycha źródło finansowania, zazwyczaj okazuje się, że ani kościół nie jest taki polityczny ani politycy tacy święci...

To prawda, diabeł przybiera różne kolory szat, ale często zapominamy, że jego ulubionym kolorem od zarania dziejów jest kolor smoły...

Pokora... dobra rzecz, dopóki nikt nie zmusza nas do upominania się o nasze własne prawa... na kolanach...

W każdą niedzielę o poranku przychodził pod świątynię Jezus. Wyjmował z plecaka buciki skrzywdzonych dzieci, ustawiał przed wejściem i płakał...
Tak bardzo pragnął aby ruszyło ich sumienie...
Wszyscy jednak udawali, że Go nie widzą, aż w końcu tak im się naprzykrzył, że postanowili za każdym razem nasyłać na niego Policjantów... ci szarpali Go, bili, spisywali, upokarzali a później przepędzali...
On jednak nie poddawał się, zawsze wracał z tym samym plecakiem wypełnionym coraz to innymi, nowymi bucikami... układał je przed wejściem do świątyni, płakał i w dalszym ciągu w tym smutku tak trwał...
W końcu, nie mogąc już tego znieść zebrali się ważniejsi hierarchowie kazali pojmać ubogiego Jezusa osądzić, ubiczować i na koniec zawlec na Golgotę by poraz wtóry ukrzyżować... Odrzucili Go, tak jak kiedyś, bo oczerniał kościół... ich kościół...

Jeśli miałbym być w " niebie " razem z tymi, którzy sieją nienawiść do WOŚP to zdecydowanie wybrałbym bycie w " piekle " z tymi, którzy WOŚP wspierają...

Jeśli chodzi o czasy w których przyszedł Jezus, nic się w zasadzie nie zmieniło... nadal są kapłani, faryzeusze, uczeni w piśmie, przedstawiciele władzy, judasze... i ci skromni, ubodzy, ciężko pracujący ludzie, którzy w niego uwierzyli i za nim poszli...

Przekraczać granice...
Aby zdobywać Himalaje trzeba odwagi, aby chodzić do hospicjum trzeba jeszcze pokory...

... dusza to w pewnym sensie nasze słowa... przy których spotykamy się, dotykamy, uśmiechamy... jest nam ze sobą dobrze... albo przechodzimy obojętnie...