Aforyzmy — Seneka 18

Tak bardzo oddalił nas od siebie pieniądz... a dziś oddalibyśmy wszystko, by móc chociażby tylko do siebie się przytulić...

Gdy usycha źródło finansowania, zazwyczaj okazuje się, że ani kościół nie jest taki polityczny ani politycy tacy święci...

To prawda, diabeł przybiera różne kolory szat, ale często zapominamy, że jego ulubionym kolorem od zarania dziejów jest kolor smoły...

Pokora... dobra rzecz, dopóki nikt nie zmusza nas do upominania się o nasze własne prawa... na kolanach...

W każdą niedzielę o poranku przychodził pod świątynię Jezus. Wyjmował z plecaka buciki skrzywdzonych dzieci, ustawiał przed wejściem i płakał...
Tak bardzo pragnął aby ruszyło ich sumienie...
Wszyscy jednak udawali, że Go nie widzą, aż w końcu tak im się naprzykrzył, że postanowili za każdym razem nasyłać na niego Policjantów... ci szarpali Go, bili, spisywali, upokarzali a później przepędzali...
On jednak nie poddawał się, zawsze wracał z tym samym plecakiem wypełnionym coraz to innymi, nowymi bucikami... układał je przed wejściem do świątyni, płakał i w dalszym ciągu w tym smutku tak trwał...
W końcu, nie mogąc już tego znieść zebrali się ważniejsi hierarchowie kazali pojmać ubogiego Jezusa osądzić, ubiczować i na koniec zawlec na Golgotę by poraz wtóry ukrzyżować... Odrzucili Go, tak jak kiedyś, bo oczerniał kościół... ich kościół...

Jeśli miałbym być w " niebie " razem z tymi, którzy sieją nienawiść do WOŚP to zdecydowanie wybrałbym bycie w " piekle " z tymi, którzy WOŚP wspierają...

Jeśli chodzi o czasy w których przyszedł Jezus, nic się w zasadzie nie zmieniło... nadal są kapłani, faryzeusze, uczeni w piśmie, przedstawiciele władzy, judasze... i ci skromni, ubodzy, ciężko pracujący ludzie, którzy w niego uwierzyli i za nim poszli...

Przekraczać granice...
Aby zdobywać Himalaje trzeba odwagi, aby chodzić do hospicjum trzeba jeszcze pokory...

... dusza to w pewnym sensie nasze słowa... przy których spotykamy się, dotykamy, uśmiechamy... jest nam ze sobą dobrze... albo przechodzimy obojętnie...

Wrażli­wość... jest dla niektórych jak wi­dok leżące­go na chod­ni­ku człowieka... naj­chętniej przeszli­by na drugą stronę uli­cy, gdy­by nie mieli świado­mości, że są w tej chwi­li ob­serwo­wani przez swoich wrogów...

Mówią, że podobno najwięcej przyjaciół odchodzi od nas w nieszczęściu... ja zawsze miałem odwrotnie, najwięcej ich traciłem w szczęściu... przez zazdrość.

Czasem człowiek nie jest ładny, lecz inni pragną go zawsze widzieć... bo, gdy do nich przychodzi, przynosi w sobie miłość...

... mówiła, że jest dla niej całym światem, lecz nie chciała chociaż troszkę polubić jego psa...w końcu postawiła warunek... ona albo pies! Rozstali się tego dnia... on nigdy nie zdradzał przyjaciół...

Dopiero, gdy zrozumiemy zmienność obiecanych skrzydeł, ucałujemy codzienność spracowanych dłoni...