Próbując łapać namiastkę tlenu
Dostajesz azot co szybko zabija
Składając algorytm mimo swego genu
To wszystko parabola od zera odbija
I czujesz, że jesteś dalej od Edenu
A liść Twój w spiralę powoli zawija
Na newtona skaczesz coraz bliżej krzemu
Gdzie lica powietrze z ciśnieniem omija
Przeżyłaś

Zaspa(wa)ne oczy z rana,
Zegar tyka, żadnej wrzawy,
Tylko matula kochana,
Chleb smaruje mi do kawy

Na telefon patrzę chwilę
Nagle kwadrans w piątą zmienia
O matuli mojej śniłem
Prawda wyłania się z cienia

Znów zaspany snem przeszłości
Kiedy ranki nie tłamsiły
Kiedy żyjąc w swej mierności
Nowe dni tak nie dusiły