Dziś zawiesiliśmy broń
Nie widzieliśmy się tyle
Że wszelkie problemy i kłótnie zeszły na dalszy plan
Nawet współżycie się udało
Prawie

W mnóstwie czułości zabrakło namiętności i chęci
Za dużo było smutku
I żalu
Wszak zawieszenie, to nie rozejm
Jutro można chociaż zacząć negocjacje
Lub znów sprowokować zamach

Tak czy inaczej
Jeśli nie pęknie czyjeś serce
To ucierpi duma
A miłość rozejdzie się po kościach

To nie tak, że drogi są dla nas kręte
lub że prowadzą pod górę
czasem drogi po prostu nie ma
jest piękny las
w tle wzgórza i rzeka
lubimy tam być
a to, że idziemy z lasu nad rzekę
nie znaczy, że idziemy jakąś drogą
jest tylko łąka pomiędzy
skarpa z której można skoczyć
i potem jest głaz
a pod nim my

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Jak wyrasta się z głupiego śmiechu
Chciałbym nie mieć trzydziestu lat
Lepiej jest mieć pięć lub osiemdziesiąt pięć
Ktoś puka do mej głowy
Przez ścianę
Przez mgłę
Hałasem burzy jaźń
Pnę się ku dnu
Ujadam w obłokach
Gdybym tylko zmienić mógł
W jakim świecie żyję
I czas
A najlepiej wszystko, oprócz Ciebie
Robiłem to nie raz

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Lecz ona wyrasta ze mnie

Myślałem już
Że dziś dzień wiersza
Lecz słowa nie dały upustu
A cały ten smutek jakby na marne się zdał

Ktoś dopiero zajął mi ławkę
Lecz przecież nie mogę się dosiąść
Nie dziś

Wieczorem na ulicach w ruch wdały się walizki
Jak w każdą niedzielę [...]

Przemówiłem dziś nieludzkim głosem
- moim
ileż w nim prawdy
i ukrytej radości
sam nie wiem
dla innych jak zwykle brzmiał obco
a co obce, nie jest nam ludzkie
mówię więc sam do siebie
próbując rozwiązać zagadkę:

- Kim jestem?

I pewnie wyruszyć mógłbym w świat
Cóż straszniejszego może być niż samotność
- samotność ociupinkę tylko samotniejsza
Bo jakże źle wysiadywać noce przy ognisku samemu
I jakże źle mówić do siebie na głos
A nie już tylko w myślach
Szmer ludzi zastąpić szumem drzew
A rzadki dotyk muskaniem wiatru
I tylko ta pewność
Że byłbym sam jak samemu tylko być można
Wyzwala czy upokarza bardziej?
Bez krzty nadziei i wiary grama
Czuć się można tak lekko
Jak nic
I jak nic zniknąć można
I w tej nicości
Niczym puch
Unosić się
Odlatywać
Tam gdzie nic
Znaczy wszystko

Myśli pchają się nieproszone
Natrętne nie od wczoraj
Dziś nadto niechciane

Zajęła Pani moje miejsce
"To chyba tak nieładnie do kobiety
Może postoję?"
Bardzo mi przykro

Mnie również
[...]

Boga nie ma w kościele
W kościele jest ksiądz
I są ludzie
Nie ma miłości
- a jeśli już pojawi się na znak
To rozpływa się tuż za drzwiami
W kościele jest krzyż
I gwoździe trzy
Jest kukła
- bożyszcz dla miliarda marionetek
Są ławki, więc można odpocząć od niemodlenia
I można klęknąć, by się z tym ukryć
I jest jeszcze coś nierozpoznanego
Głuche echo
Pustka
Cierpienie za otwartymi oczami

Boga nie ma w Kościele
W Kościele jest kapłan
Owieczki
A pasterz wisi zapomniany na krzyżu

Utknąłem w międzyczasie
płynąc ku Twej duszy
usilnie starając się pojąć, co stworzyłem
ile w Tobie nieszczęścia
z krwi mojej

A może w innego Stwórcę się wdałaś
z mlekiem płynącego
a ja tylko oglądam Cię jak wschód słońca
spiesząc do pracy
[...]

Moje serce w kopercie zamknięte
Wysyłam do Ciebie list
Metr dalej
Pół metra, do innego świata
Mojego całego
Idzie już parę chwil
Kilka dni gubi się w przestrzeni

Może adres już nie ten
I wróci do nadawcy?
[...]

W ciemności
To tu kryją się najsamotniejsze myśli
Marzenia, na które nie ma krzty nadziei

Otul me ramiona, Siostro
Niech Twój szept zniszczy zgorzknienie i żal
A radosny chichot uwolni z okowów smutku

Zabierz mnie
Wiesz, że się boję
Więc złap mnie za rękę, poprowadź [...]

Milczę do cienia
On mnie wysłucha
On mnie zrozumie
On zapłacze wraz ze mną

On mówi że życie jest odbiciem
A ja nie wiem o co chodzi
Ale ma rację
Musi mieć

Słucham cienia
I go nie słyszę
I nic nie rozumiem
Nie płaczę jak on
Tak nikt płakać nie potrafi

Mówię mu że życie to sen
Ale on nie wie o co chodzi
I ma w tym rację
Ma

Jestem cieniem

Życie to nie film
Nikt nie złapie za ramię
By szepnąć zostań

Głupia sznurówka powiedziała to
Czego Ty nie potrafiłaś
Ona się dla nas rozerwała
I zginęła na marne
Bo kto słucha takich znaków

Naiwność jest jak tunel
W którym wciąż ogląda się wstecz

A buty
Są po to by iść
W rytm zamykanych wrót
I serc

Nie mówię już kocham
Byś nie musiała odpowiadać
Kłamstwo boli najbardziej oczy
Które znają prawdę

Cóż z tego że oddam dla Ciebie wszystko
Skoro nigdy nie będę musiał

Jesteś Ziemią
Wokół której krąży cały mój wszechświat
Kopernik się mylił
Czymże są gwiazdy wobec Świata
Który posiadam a którego mieć nigdy nie będę
Pyłem gwiezdnym
Kurzem
Zeszłorocznym
Na najmniej ważnej szafie
W najmniej ważnym pomieszczeniu
Którego już nikt nigdy nie odwiedzi
Jak ja Twojego serca

Spadła na mnie kropla zimnej wiosny
Przewiał lekki, chłodny wiatr
Słońce nieśmiało zatańczyło na licu
Szepcząc: "połóż się"
Czy to już chce mnie ziemia?

Żeby ktoś tę kroplę starł ze mnie
Szyję otulił szalikiem
Ja sam nigdy tego nie zrobię
Nie pozbawię Cię tych romantycznych gestów
Możliwości, byś mi rzekła:
"ta ziemia to zdrada"
Jak matka
Moja kochana
Ostatni bastion dzieciństwa