Nie płacz
Dość już soli żalu
Samotność
Zmieszana z nienawiścią
Do samego siebie
Proszę cię, nie płacz
Jest unicestwieniem
Na domiar złego
Tak podle się
Przyprawiać

Jest uczucie
Bez imienia
Każdy takie ma
Choć jedno

Chciałbym zasnąć
otulony w Twoich myślach

Czemu nie w ramionach?

Wierzę, że w myślach
nie byłoby już nic złego
i mógłbym spać spokojnie

Czy to zaufanie...?

Chyba nie...

Nie wiem jak to jest
nie marzyć
nie chcę nawet
wiedzieć
bo choć żadne marzenie
miałoby się nie spełnić
chcę mieć chociaż
nadzieję
bym i o niej
nie musiał marzyć

Tym jest moja wolność

Jak oczy szkliste
i ja tak czasem wyglądam
stojąc w deszczu
najlepszy kamuflaż

Kiedyś może
skrzyżują się nam łzy
będziemy wspólną kroplą
nie kryjąc nic

Znikam
to tu, to tam
błądzę wśród zabójczych myśli
i umieram

Nie w bólu
nie w cierpieniu
lecz w uczuciu

Zastanawiam się
czy z ubytku
czy z nadmiaru
a nawet nie zakwitłem

I tak mało wiem
i tak mało widziałem

Przecież ciągle wierzę
że róża nawet na
skale zacienionej
wznieść się może

Czy nie tym jest życie...?

Kim jesteś
ja tak mało o was wiem...

Zawsze intrygowały mnie
te wasze trzy szóstki
czy inne demoniczne symbole
ale żeby mnie tak zaraz nawiedzać...?

Dlaczego budzę się
o trzeciej nad ranem
strachem spocony [...]

Na brzegu myśli i radości
w skąpanych ciałach i nagości
budzę się, by ci powiedzieć
że to grzech, tak po prostu być w niebie

To była noc
a gwiazdy były nasze
kochaliśmy się
grzejąc mokre, zziębnięte ciała
w jeziornych wodach
[...]

Chciałbym zabrać cię w krainę snów
moich snów

Kropelka
po kropelce
kapię szkarłatnie na piach
przyszło jedno
i drugie dzikie spojrzenie
przyszła myśl
najczarniejsza

Przyszedł śmiech
i gwar
niedowiarków

Chyba możecie mnie już zabrać
ku otchłani
bo co mnie tu trzyma?

Potrafię schować się
w szufladach strachu
gniewu czy zazdrości

Potrafię nawet
wbrew dumie i zamiarom
wywołać u człowieka mdłości

Popadam w zapomnienie
wymagając od wrogów i przyjaciół
byle nie od siebie

Acz tak rzadko
marzę o tym
jak byłoby w Niebie.

Miliony świetlików
- miliony świetlnych lat

I jedna myśl
gdzie chciałbym
właśnie teraz
być

Droga dalsza niż do gwiazd
a zjawiam się
na każdy kaprys serca

Czy mnie słyszysz?

Jak nazwiesz
poczucie wiecznej samotności?

Ja nie potrafię...

Może to syndrom
lub schizofrenia
nie śmiej się
- urojenia
a zamiast jakiegoś tam
wymyślonego John'a [...]

Mojej największej miłości
zagubionej gdzieś
w stertach żalu
pomyłek
itp
dedykuję

Może się jeszcze gdzieś
lub
kiedyś
spotkamy

Ciekawe co powiedzą spojrzenia...

Przyglądam się ludziom
w odbiciu szyby
- odległe spojrzenia
samotne w stukocie ciszy

Komuś za gorąco
komuś za zimno
komuś zbyt smutno
więc nic nie mówi...

Ktoś zanurza się w lekturze
ktoś zagłębia się w muzyce
a czasem
wszystko na raz!

Jakie to śmieszne...

Ktoś zwiedza świat
do którego już nigdy nie wróci
i w którym- tak naprawdę- nigdy nie był...

Ja piszę
i tak już zostanie.

Patrząc na księżyc
myślę ile par oczu
spogląda w tym właśnie kierunku

Świat
jak ziarno kłosia
wzbija się na polach zbóż
tonąc wysoko w falach płomienistych mórz

A wiatr
kołysze w nieznanych kierunkach...

Patrząc na gwiazdy
myślę ile par oczu
spogląda w moim kierunku

Dla Gwiazd, które świecąc mądrością wskazują drogę, choć same w głębi płoną. Aby nigdy się nie wypaliły. Nigdy.

Gryzę się w myśli
by nie pomyśleć zbyt głośno
w tym fachu jestem jednak
szczerbaty.