Gdy spoglądam w górę
-jakże lepiej patrzeć z góry
niewygodna to jest prawda
potępieńcze słyszeć chóry
cudzych myśli pośledzonych
żem ja głupi po raz wtóry

Gdyby jednak spojrzeć w dół...
czy nie lepiej znowu z dołu?
ściszyć blade nieme myśli
zabortować nędzy płodu
spadać, spadać, spadać, spadać
aż się spadnie z tego chłodu

Który to się rodzi w nas
czy jesteśmy w górze, w dole...
jakaż to jest nędzna gra
przy tym pospolitym stole

Nakreślę dłońmi kontury
nim w mym świecie zanikniesz
talia, biodra i piersi
twarz, co gwałci postury

Ty za to pewnie zaprzeczysz
jak ja, gdy chwalisz me zguby
jednak gdy mówię co czuję
najbardziej się na to cieszysz

Jak nakreślić uczucia
spojrzenie lub pismo wystarczy?
zanim całkiem mi znikniesz
daj choć część ich do snucia

Umrę pewnie samotny
lecz obraz Ciebie w mej głowie
jedynie tyle mi trzeba
by nie być jak umrzyk pierwotny

Gdy wiesz
o czym pisać
lecz nie wiesz jak
- to boli

To jak
słyszeć w głowie melodię
orkiestrę całą
a nie umieć zagrać
na jednym choćby instrumencie
[...]

Spotkałem dziś Samarytanina
czy był dobry?
chyba tak
skoro mu pomogłem

Rzekł
że Bóg mnie pobłogosławi
i poczułem wstyd
odpowiadając
że Ten nie jest
moim przyjacielem

...a to ostatnio jedyne uczucie
jakie dzięki Niemu doświadczam.

Zostaw mnie
tak, abym nigdy nie wiedział
że jestem sam

zaśnij
zaraz po mnie
nigdy przed
obudź mnie

Chcę być jak kwiat
co o brzasku nie wie [...]

Kamieniu
twoja wina
żeś głazem się stał

Kazali ci wierzyć w promień deszczu
co nawilży twarde ciało
w kroplę słońca
co spali do cna

Pochwal się
nie widziałeś w życiu spalonego kamienia
lecz co kamień widzieć może?

Kiełkujące ziarnko trawy
łanię, co oskubie ją z apetytem
lwa...

Ale głaz
niczego bać się nie musi.

I żyć też
nie musi.

Nie zostanę już
bohaterem
tak jak chciałem tego
w poprzednich wcieleniach
dziś nie da się
i żeby tak nigdy się nie dało...

Choć... po co żyć?
Dla sztuki
sztuka się kończy
życie przeminie
zapomną wszyscy
nie będzie miał kto pamiętać

W słowach tych
i heroizm mija się z celem
i honor- błaha rzecz
i byleby żyć jak najdłużej!
i drwić.

Byłem
jestem
nie będzie mnie
przepadnę
jak wrzask w mglistym lesie przepadam
powoli- z wolna
jakbym chciał i nie chciał
jakbym umierać chciał
w tym krzyku nieskończoności

Umieram w człowieku
człowiekiem jestem
nie krzykiem
choć krzyk jak człowiek

Pisane na kolanie...

Mgła znów otuliła las
podgląda mnie Bóg
- kolejne zboczenie
chciałbym zostać
jeszcze przez chwilę
i chciałbym skoczyć
nawet nie latać
spadać i spadać...
tam gdzie dusza upada
dusza lata?
letnia dusza na pewno lata!
ale jesienna?
musi spadać...!

I jak już tak spadnę
na samo dno
i śnieg przykryje me ciało
na wiosnę nie będzie już nic
tylko dusza uleci

Świerszczu za oknem
Co sprawiasz
Że nie umieram z samotności
Że tylko krzyczę
W nieboskłon myślami
Graj

Najpiękniejszy dźwięk skrzypiec
Nie zaświerszczy tak pięknie
Jak ty
W kółko, na nowo
Z leciutkim tylko zawahaniem
"Czy aby na pewno grać nadal to samo?"

Graj
Wzbudzaj kolejny szept świerszcza
Tego obok, co gra jak Ty
I tego za oknem
Co słucha

Chciałbym napisać o miłości
to jak przewidywanie pogody na szlaku
opisanie kształtu gruszki
to jak bycie kroplą w deszczu
- jedyną
wiara w nieznane
wrzask w dwuosobowym tłumie ciszy
usłysz mnie, usłysz!
Słyszę. Bez słów.
Miłość, ha!
to jak wystrzelona strzała [...]