Spadła na mnie kropla zimnej wiosny
Przewiał lekki, chłodny wiatr
Słońce nieśmiało zatańczyło na licu
Szepcząc: "połóż się"
Czy to już chce mnie ziemia?

Żeby ktoś tę kroplę starł ze mnie
Szyję otulił szalikiem
Ja sam nigdy tego nie zrobię
Nie pozbawię Cię tych romantycznych gestów
Możliwości, byś mi rzekła:
"ta ziemia to zdrada"
Jak matka
Moja kochana
Ostatni bastion dzieciństwa

Pożółkła mi kartka życia
Piszę jak kura pazurem
Na marginesie para czerwonych uwag
Na dole dwójka na szynach zaraz się wykolei

Zawsze wolałem doświadczać
Niż się uczyć
A to przecież najlepsza lekcja

Raz nawet użyłem równania Pitagolasa
To tyle ze szkoły...

No wiem, przesadzam jak zwykle
Tak trudno wszystko zmieścić na tej małej, pożółkłej kartce

Teraz jestem szczęśliwy
Więc piszę mniej
I tak nieracjonalnie
- o miłości

Zima mojego życia przeminęła
Teraz trwa już wiosna
Choć za oknem jeszcze
Gdzieniegdzie zbrylony śnieg

Co przyjdzie po wiośnie?
Któż to wie, może kolejna wiosna
Można być zakochanym całe życie?
Zima przecież też może trwać wiecznie...

Stukot wyrwał mnie ze snu
Pędziło życie
Ja, na stacji bez rozpiski
Na zniszczonej ławce
- to pospieszny

Mijając peron
Wzbił do lotu gazetę z nagłówkiem:
"Zmiana Rozkładu Jazdy"
Nadjechał kolejny, ja nie mogłem uwierzyć
- osobowy

Na tej stacji miało nic nie stawać
Nie miał nikt wysiadać ani wsiadać

Życie zaprosiło mnie do środka
Ruszało z wolna, jakby wiedziało.
Dołączyłem do pewnej Pani
W wagonie było mnóstwo miejsca
A my usiedliśmy razem

Miała dwa bilety.

Poczęłaś we mnie nowe życie
Ono jeszcze dojrzewa
Budzi się ze snu
A to zawsze jest szokiem

Mara powoli mija
A świadomość, że nie była zbyt piękna
Upaja spokojem i nadzieją

Jest jeszcze lęk
Widmo fałszywego snu
I niedowierzanie, że można być szczęśliwym
W rzeczywistości, której się tak obawiano

Mam dla Ciebie klatkę na klucz
Drzwiczki zatrzasnąłem
Byś nigdy tam nie wpadła
Ptaszyno

Klucz wrzuciłem w głąb myśli
Z nadzieją, że się zgubi
A Ciebie puściłem wolno
Wróciłaś

Wciąż dręczą mnie demony
Na szczęście nie widzisz
Że nie mogę za Tobą frunąć
To przed nimi Cię chronię

Od patrzenia rosną mi skrzydła
Dla Ciebie mogę być tym szczurem lądowym
Znieść jarzmo szczęścia
Co noc wyczekiwać czy wylądujesz

Może kiedyś znajdziesz klucz do moich okowów
W głębi moich myśli
Tam gdzie leży ich już setka
Wyzwolisz we mnie latającego szczura

Przyszła do mnie z nowiną
A ja spodziewałem się jak wyrocznia
Która właśnie zapomniała

Nie było zdziwienia
Nie było strachu
Było ciepło i był spokój
A myśl ta wędrowała po przedziwnych zakątkach duszy
Wędruje do dziś

Staram się tę myśl oswoić
Nie płoszyć jej
Nie więzić
Chcę ją dosiąść i zobaczyć, dokąd może mnie zabrać
Lecz ta tylko mnie zrzuca
I zamiast do gwiazd ponieść
W las ucieka
Bujam więc w obłokach bez niej

I wydaje mi się...
Tak mi się tylko wydaje
Że ten Świat nie ma końca
Ani Piekła

W tunelu pojawiło się światło
Nadzieja to-
czy sen piękny?

Z początku bałem się parowozu
Choć pod nogami nie czułem szyn
Później myślałem, że to robaczek świętojański
Za którym wciąż gonię
Okazało się, że to nic
Biegnę za bladym płomykiem
Samolubną fatamorganą
Biegnę i nie zbliżam się celu

Powiedz
Przechodniu, co w ciemność zawracasz
Ile tam zła? Powiedz, a ile dobra?
Czy tam dalej tunel w sklepieniu mniej zgniata
A iskra to już płonąca pochodnia?

Powiedz
Przechodniu, co w ciemność powracasz
Skąd [...]

Staram się przetrwać
Po drodze tyle drzew
Dlaczego kuszą?

Gdybyś napisała jedno czułe słowo
Zabrała z tych mrocznych odmętów
Potrząsnęła moją głową
Objęła ją ramionami zakrętów

Czy jedyne co nas różni
To że ja chcę umrzeć z Tobą
A Ty żyć ze mną?

Poczekam
Tak jak drzewa poczekają
One będą tu za sto lat
Im wszystko jedno

Chciałbym się usunąć z tego świata
Lecz mam Ciebie
-jedyne co do mnie tutaj pasuje

Nie ma aniołów tej nocy
Milczą
Nie otulają nawet snem
Choćby zimnym i drżącym
Byleby na chwilę zapomnieć
Nie myśleć

Patrzą skądś tam
Znieczulone
Dlaczego mnie opuściły?

To nieludzkie
Nieanielskie
Przecież poczułbym anioła na sobie