Zawsze kiedy zapomnę - wracasz
Kładziesz swój stary nieszczęśliwy cień
Wciąż taki sam, zgrywasz pajaca
Zawsze w nocy, nigdy w dzień.

Przychodzisz bezwstydnie pod maską
Ja wiem, ty wiesz - gra niebezpieczna
To, co robisz jest istną wariacją
Demonie przeszłości - to gra ostateczna.

Anioły przyzywasz by krzyżem prowadziły
Ukryty w cieniu pytasz bezgłośnie:
"Podejmiesz wyzwanie, czy braknie Ci siły?"
Wciąż czaisz się i zwlekasz, to robi się żałosne.

Powtarzasz na opak moje słowa
Za późno na sztuczki, za późno na czarowanie
Jeśli chcesz tu kogoś wykantować
To marne jest Twoje mniemanie
że to będę Ja.

Lgniesz do mnie jak ćma do ognia
głupia i naiwna. Zaślepiona blaskiem
frunie nie bacząc że się zaognia
i płonie wartko z głuchym bólu wrzaskiem.

Jak daleka studnia bez kropli wody
bezużyteczna i zapomniana przez ludzi
skąpana w słońcu czy cieniu niepogody
swym pozornie drogocennym wnętrzem łudzi.

Walczysz o pokój, nie swoją krew przelewając.
Jak paw dumny lecz tak bardzo próżny
łgarstwem jak z piór płaszczem się otulając,
mówisz: "Tylko Tobie poddany!" lecz żeś innym
a nie mi - najbardziej posłuszny.

Nostalgia jest stanem duszy nienatchnionej
Niczym kwiat na pustyni ku słońcu wychylony
Tak pięknie umiera w agonii nieskończonej
Kolorem śmierci żałośnie ubarwiony.

Prawdy szukasz, prawdą się stając
Palisz czyjeś mosty myląc ze swoimi
Żyjesz w cieniu, mrokiem się otaczając
Obłapiając ogień parzący dłońmi zimnymi.

Zachwycasz się tanim dziwadłem
Uważając za tak piękne i tajemnicze
Oczy jak przepaść a lica śmiercią pobladłe
Choć udajesz nikczemnego to serce masz królicze.

Kimże jesteś Ty - poeto bez [...]