Zorientowana na ptaszki
cnotę trzymała w klatce
na wszelki wypadek, gdyby
któryś znalazł klucz.

Pan szczygieł - lasu ozdoba
srokę - łasą na cudze błyskotki
sobie upodobał
na najwyższym drzewie sobie siadywali
trele morele wyśpiewywali
temu przyglądała się jego druga połowa
- podpiłować tą gałąź czy nie ? Nie! jestem
za mądra na to głowa!
Czarne myśli, smutne pióra sroka wyniuchała
a że ostry miała dziób, to szczygłową
- zadziobała.
Zdumiał się pan szczygieł zraniony
zabrał swoje błyskotki i sfrunął z gałęzi onej.

Coś tam pękło, może serce, może żyłka,
brzozowa witka zamiast wędki,
w artystycznym nieładzie plącze się zdrętwiały język,
ostatni wdech - nadzieja na haczyku.
Uhu, w rzece z farby płynie ryba !

Prysła ze stada
od natury nie zdoła,
bo jad ma we krwi.