"Witaj Pokarmie, w którym niezmierzony
nieba i ziemie Twórca jest zamkniony.

Witaj Napoju zupełnie gaszący
umysł pragnący."

Proszę Cię, Ojcze. Zabierz te kłody. A jeśli nie dane jest mi iść po równi... to chociaż troszkę je spłaszcz.

Mówią mi, że jestem szczera i uprzejma. Że mój uśmiech zachęca ich do działania, że dzięki mnie, oni podnoszą się na nogi. Ale ja przecież nic takiego nie robię. Owszem czasem podaję im chusteczkę i pomagam wstać. Przytulam, gdy tego potrzebują. Ale nigdy nie sądziłam, że to tak bardzo im pomaga. Że wkraczam do ich życia i jestem czymś więcej niż ołówkiem. Staję się kredką, która koloruje choć mały skrawek ich szarego zeszytu.

A mimo to mnie nie ma kto podnieść. Sama sobie podaję chusteczki i sama się przytulam. Może popełniam błąd, nie dostrzegając pomocy w swoim życiu. Może te złe rzeczy, które mnie spotykają… może to one chcą mi jakoś pomóc… albo mają w sobie jakiś pyłek dobrego… który [...]

Proszę Cię, choć nie jestem godna nawet myśleć o proszeniu. A jednak proszę... Bezczelnie wręcz przychodzę do Ciebie. Moje kolana zginają się przed Twoim Majestatem. I proszę. Choć czasem nieżarliwie. Choć czasem nie z nadzieją, bez wiary. Czasem moja prośba to tylko puste słowa, bo brak mi przekonania, że wysłuchasz mych próśb.
Ale proszę Cię i bez względu na to jak moje prośby brzmią, proszę Cię abyś je wysłuchał.
Proszę Cię o puch, który by okrył ciężar, który noszę i zmienił go w drobnostkę.
Proszę Cię o siłę, dla tych którzy o nią proszą i wciąż na nią czekają.
Proszę Cię o odwagę, dla przestraszonych w mroku.
Proszę Cię o zdrowie, dla chorych i potrzebujących.
Proszę Cię o sen, dla bezsennych, którzy noc tracą w chorobie.
Proszę Cię o uśmiech, dla skołowanych i rozżalonych.
Proszę Cię o cierpliwość, dla nerwowców i panikarzy.
A przede wszystkim proszę Cię o to, abym mogła prosić.
I nie tylko ja...
Aby wszyscy mogli.