Chciałbym dostrzec słowa napisane myślą jednak nie wypowiedziane
Chciałbym dostrzec gesty powstrzymane
Chciałbym widzieć kolor Twych oczu po drugiej stronie wiadomości
Chciałbym złapać Twą łzę zanim spłynie po policzku
Chciałbym podarować Ci lekki oddech ukojenia
Chciałbym serce Twoje, nie na własność ale na wyłączność.

Odrętwiały patrzę na pustą kopertę
Obok mam listów od Ciebie stertę
Przychodziły, nie czytane
Przez serce złamane
Oczy we łzach poległe
Widzą obrazy odległe
Czy kiedyś odpiszę, nie wiem
Walczę z odrętwieniem
Myśli potok przestał rwać
Jestem tu muszę trwać
Odpisze Ci kiedyś będzie to jak fatum
Odpisze na swoim epitafium

Nigdy nie pisałem, nie umiałem
Nagle zrozumiałem. Sens słów poznałem.
Składać się je nauczyłem
Do samotności przywykłem
Co napisać, co z czym łączyć
Jak dobrze zakończyć
Głos w sobie usłyszałem
Olśnienia doznałem
Muzę mieć musisz
Inaczej się udusisz
Muzę znalazłem
Tutaj ją poznałem
Piszę i piszę
Przerywam serca ciszę......

Danse Macabre dla mnie ona tańczy.
Ja półbóg, heros samozwańczy.
Błądzę wciąż między falami, gdy jej włosy muska wiatr.
Chciałbym zmienić to co teraz, nie budować domku z kart.
Mimo siły i natchnienia nie ma żadnych barier.
Widziałem upadek po drugiej stronie lustra
Chciałem pić i nie załować teraz dusza pusta.
Myślisz że mnie to nie boli kiedy stoję u twych drzwi
Przestałem ranić siebie, nie mam krwi.
Tusz mam w sercu, pocieszenie marne
Piszę ciągle wiersze kiedy skarbie zaśniesz. Słowa pisze serce dlatego są czarne.

Udawanie staje się udręką
Szukasz chociaż skrawka siebie
Chcesz znaleźć kogoś do obwinienia?
Zbyt daleko, zbyt głęboko
Wszędzie dwie twarze
Czujesz się tak zagubiony
Na jawie, ale ciągle śpisz
Na jawie, wiecznie obcy w tłumie
Zostaw zagubionych w tyle
Szukaj innego światła by wyjść
Choć raz, posłuchaj co mówię
Jeśli tylko zechcesz, to chętnie zostanę

Więc znajdź mnie w tunelu czasoprzestrzennym
Żebym mógł być u Twego boku
Moja cholerna pamięć wariuje
Prawda jest taka, że nie jestem pewien
Jeśli w końcu to zrobimy
Nie będę w stanie nawet sobie zaufać
Czasami się złoszczę
A czasami jestem totalnie sparaliżowany
Chcę tylko oddać to wszystko co mam
Poprzez korytarze czasu
Nie pamiętasz
Więc muszę coś wymyślić
Kiedyś miałem to wszystko
Dopóki nie straciłem kontroli

Czasem mam takie dni, że czuję się jak Vlad palownik.
W ręku trzymam synonimów wielki słownik.
Za Pal używam dobrego sarkazmu
Wyjść chcę z tego marazmu
Wnerwia mnie rozmowa gdy ktoś "włancza"
Plaga tego jak szarańcza
"Przyszłem" Tego też jest wiele
Pomyśl trochę to nie wiele
Zacznij czytać to nie boli aż tak
Ważny jest interpunkcyjny znak
Przecinek zmienia sens zdania
Od dziejów zarania
Przecinek wojny może wywołać
Nie można go ignorować
Czytać pisać zdania składać
Sens Twemu życiu może nadać

Całe życie palcem pisane po wodzie
A może po czystej wódzie
Żyjemy w tej obłudzie
Myślimy o jakimś cudzie
Dobroci za grosz szukamy
Ale czy sami coś oddamy
Serce płonie i pęka z miłości
Rozum nie widzi radości
Smutek krąży w sercu człowieka
Nikt nie wie co go czeka

Będę duchem, który nawiedza cię we śnie.
Przerażona będziesz całe dnie
Masz we mnie tylko złość.
A spokojny ze mnie był gość
Nie potrzebuję twoich łez, nie potrzebuję Twojej miłości.
Czekanie na Ciebie mnie strasznie złości
Mój boże, nie potrzebuję Ciebie
Zawsze miałem duszę, nie mam jej już dla siebie
Nie będę czekał na Ciebie, aż się zbliżysz.
Rany moje sercem zwilżysz
Mój boże, jak ból podnosi się. [...]