samotna_

A może ta nicość wokół jest tylko nicością
Nie szuka ani nie obcuje z niczym
Nie jest więc ani życiem ani śmiercią nawet
Żadnym początkiem ani końcem
Dlaczego rozciąga się nieustannie
nie dając się poznać
Wszystko jest tylko cząsteczkami które poddają się
planetom i ich grawitacji i wirują wokół
pod wpływem nazwanych przez nas praw i sił
Tylko ciemność jest stała i wszechobecna
Ale jak powiedział Ktoś
Nie ma ciemności jest tylko brak światła
Może ona tak specjalnie przed nami tak usilnie ucieka
Ten świat nasz jest tylko chwilowym rajem
Skończy się kiedyś przecież gdy wchłonie go słońce
Nie będzie wody naszej piachu i zieleni
Chyba że geniusze znajdą ją w odległych miejscach
Ratując nas ale po co skoro ta nicość pozostanie dalej
po prostu nicością
taką nieco
bezsensowną

Nieoświetlony świat
Jakby słońce zakrył gęsty dym
i przepuszczał jedynie odcienie szarości
Głośno mi
Głośno mi w głowie
Co zrobić z myślami gdzie je ulokować
w tę beznadziejną porę zasypiania?
Obrzydliwy świat senności
Bardziej kolorowo mi jest gdy oczy otworzę
w nocy w absolutnej ciemności
Nie chce spać
nie chcę nie spać
Co zrobić z bólem tym co ciało zamienia
w jedną wielką bezsilność?
Ta ciemność wokół szuka moich słabości
Bezgłos nocy
Szumy słyszę w tej ciszy
Szumy i krzyki
Które patrzą mi w oczy i drwią
Jak uciszyć to skoro ręce na uszach nic nie dają
Widzę wciąż
nieoświetlony świat
Niech ktoś rozwieje te chmury

Szum
Ciało oddzielone od dźwięków
Cisza
Nie umiałam nigdy tak uciekać
Musiałam mieć kontrolę nad tu i teraz
Chciałam zawsze mieć oczy otwarte
ale jak cień był przy mnie Mrok
więc nie mogłam zrobić nic oprócz zamknięcia powiek
żeby nie widzieć
Pragnęłam więc światła
Ciemność gubiła moją duszę z dnia na dzień [...]

Powieki zlepiają się ze sobą
Słodka ulga wiatr nie rani już źrenic
Opuszki palców kołyszą się bezwładnie
Wraz z ciałem drżą i trzęsą się

A cisza głośna w swoim krzyku szaleje
Chłonie myśli niczym dziura czarna
ciemna i tak bardzo pełna w swojej nicości

Nie potrafię szczypać skóry niedowierzaniem
Zatapiam zmysły w tunelach wyobrażeń [...]

Nie dziwi już nic
umarłych szarych istnień
Błądzą po asfaltach rzucając zwykłe czarne cienie
Spoglądnąwszy na nadgarstek za umarłą głowę
łapią się jakby to ich ostatni dzień ostatnia chwila
miała mieć miejsce właśnie teraz jeśli nie przyspieszą
ruchu mechanicznych nóg
Patrzą sobie w sine twarze uśmiechając się
mimo że serca serdeczne też im stanęły już dawno
Nie zaskakuje już nic
bladych zgniłych stworzeń
Słońce i blask jego pięknych promieni zastąpił
masowy grób skupiony w cienkich pudłach
Wertują nieżywi papierowe szczęście w palcach
i tylko liczby jakby trochę wyryte zostały im
niczym naturalne zmarszczki w czołach
Snują się we mgłach nieświadomości ulepszając
rzeczy swoje domy swoje
upiększając groby
wisiorkami z dwukrotnie przekreślonym S
I nie dziwi mnie już nic
w ich śmierci
oprócz braku Życia

Wyciągasz dłoń
Czasem nie trzeba nic
Niczego dodawać
ani dokładać
Cisza
Wyciągnięta dłoń delektuje się powietrzem
świeżym i ciepłym od wiatru
Milczenie a zarazem
dźwięczność świata wokół
jakby ktoś zamknął nas
w dźwiękoszczelnej bańce w samym środku
największego z największych tornad
Synchronizacja ciała z naturą
wyciszenie
tylko tyle że myśli aż nadto
które męczą i pozostawiają nas
coraz to bardziej niepewnych
kruchych
nienasyconych
My ludzie wcale nie idziemy
my tylko powiewamy
przez ten świat

Żółte środki rumianków nasycają mnie nadzieją
piękną wiarą a białe płatki szczerym uśmiechem
Trawa muska moje uda dotykam jej końce palcami
Ziemia lekko wbija mi się w nagie stopy
Słońce patrzy na mnie z góry
i chcę wierzyć
że ogrzewa tylko mnie i Ciebie
Kocham Cię
Można to wyczytać w subtelnych kształtach chmurek
i w błękitnym niebie lecz i tak nie bardziej pięknym
niż Twoje oczy
Zbieram na dłoń pachnące poziomki
czerwone soczyste niczym Twoje usta
i zjadam je uwielbiam strasznie
zagryzać Twoje wargi
Wiatr plącze kosmyki moich włosów
Złap mnie za rękę i przejdźmy się po tej łące
pełnej miłości jak nasze serca
A słońce niech ogrzewa tylko
nas

Po brzegach rzek przy drogach po drobnych piaskach
z kamykami co w buty ciągle się wsypują
Po suchych chodnikach i mokrych krawężnikach
z których ścieka woda do kanałów
Przez tysiące twarzy
przez miliony atomów tlenu i azotu
przez mgły gęste niczym dym się ulatniający
z płonących domów
przez krwawe zacieki na oknach
i jaskółczy niepokój przed burzą
przedzieram [...]

Przekrzyczeć muszę ciszę
przerwać wielką pauzę i uśpienie
Nie można milczeć trzeba krzyczeć
Nie można spać
Zrobię hałas zamieszanie
Huknę głośnym krzykiem i będę tańczyć klaskać
jak gdyby nic oprócz mnie i wszechobecnej hibernacji
nie istniało
jakby wokół mnie roztaczał się nieskończony
szary kolor pustki
i echo
a wszyscy ludzie uwięzieni w foliach
patrzyli na mnie mówiąc oczami
błagam uwolnij nas z tego milczenia!
A ja krzyknę wtedy jeszcze głośniej
W górę wzniesie się gęsty dym ogromnego gwaru
i zaniesie ten krzyk do granic
niematerialnych murów
Rzucę jeszcze tysiące uderzeń w bębny
które obijając się o mur zburzą go połamią
rozproszą na marne kawałeczki
i wtedy ja
jako jedyna
zniszczę tę nicość

Czasem chciałabym stracić bębenki
nie słyszeć
zwłaszcza tego co mówi umysł
bo to informacje zasłyszane kiedyś i przetworzone
na słabości
Wyimaginowane
W postaci pięciu tysięcy miliardowych rzędów cyfr
widzę przed oczami myśli
Męczy mnie misja
Nikim jestem a jednocześnie kimś najistotniejszym
Lecz to tajemnica

Zbawicielu samo-kreacyjny
nie ma świata
nie ma twojego świata
który chcesz ratować

Skąd to poczucie odrębności odpowiedzialności
za wszystko
w istocie której słowa nie znaczą
absolutnie nic
?

Patrząc na jezioro pełne wody
które tak przyjemne jest dla oka i ciała
widzę fale a w nich dostrzegam krzyk podczas
wylewania łez oto potoki łez
Tysiące przezroczystych tworzących
jakąś nieistotną historię mojej osoby
malutkich kropelek wody
co zlewają się mieszają i koją od czasu do czasu
bo od swego nadmiaru każą oczom spać odpocząć
w cudownym śnie zbawiennym niemal
Cudownych snów jednak nie ma [...]

Codziennie przez szybę obserwuję słońce
generalnie jest zbyt zimno by wyjść na zewnątrz
albo ja mam po prostu zbyt chłodne ciało
Dotykam zatem szkła próbując dotknąć światła
Zawsze mam nadzieję że mnie ogrzeje
choć odrobinę
Każdego dnia przyglądam się tylu ludziom
(widzę swój ból w nich)
Są radośni weseli a przynajmniej uśmiechnięci
nieprzejęci mocno
prócz ciągłego narzekania na to że te buty
są przecież za niskie i zbyt czerwone
jednak trzeba je nosić bo były też bardzo drogie
Lewym uchem słucham [...]

Byliśmy szczęśliwi
Zielona trawa prócz glukozy
produkowała też endorfiny
a wiatr je roznosił
zapładniał nasze serca i powstawało
podwójne szczęście
a potem rosło coraz to większe piękniejsze
okazałe w swoich rozmiarach
i trwało dawało kwiaty owoce
pachniało prześlicznie przecudownie
Było nam dobrze
Ciepłe słońce otulało nasze ramiona
ożywiało skórę promieniami
zasiewało na naszych twarzach drobne piegi
a wody dawały nam ukojenie przyjemność
Czuliśmy się spełnieni
Lecz z tamtą zimą to znikło pękło
i nie [...]