Samotna_Dusza

Fajnie spadając z urwiska skalistego kanionu nagle poczuć, że na plecach spadochron.

Czasem mocno wyprostowane nogi mogą doprowadzić nas dalej niż raz nadłamane skrzydła.

To zatrważające jak łatwo spartolić sobie życie stojąc już na życiowym jego szczycie. Skoczyć chcemy lub zepchać się damy i z prędkością światła spadamy.. Czasami wstaniemy, się otrzepiemy.. lub czaszkę rozbijamy, na miejscu umieramy.. Lub też żyjemy, na wózku jeździmy i od nowa się życia uczymy..

Czyż to nie paradoks, że życie w prawdzie jest częstokroć mniej przyjemne od życia w kłamstwie?

Coś tam jednak w sobie lubię, lubię, a przecież nie muszę. Lubię swoją starą duszę.

Gdy pustka i samotność cię zżera tak bardzo chcesz odnaleźć przyjaciela, lecz wiesz, że cokolwiek się stanie on nie pojawia się na zawołanie... los różne figle nam płata, czasem nasz przyjaciel to nawet tata, tata, którego nie mamy lub zwyczajnie nie doceniamy. Zrób to, rozglądnij dobrze się w koło, poszukaj go, może będzie jeszcze wesoło.

Nie daj obskubać się z piór, bez względu na to czy jesteś aniołem, jednorożcem, dzikim Indianinem pobratyńcem Winnetou, czy nawet najzwyklejszym nielotem. To co jest Ciebie częścią tego nie powinno ubyć jeśli tylko czujesz, że Ty sam tego nie chcesz.

Są urodziny, ale nie u rodziny, ani z rodziną. Wyłącznie z potomkiem. Nawet gdy jest chory zawsze jest obok.

Ta myśl nie powstaje aby komukolwiek zaimponowała swą treścią. Po prostu muszę wyrzucić ją z siebie, choć nie wiem czy coś to da, czy coś zmieni... Nie ma Cię, ale jesteś. Jak po każdym znaczącym dla mnie związku mam po tym kupę wspomnień, masę zdjęć, Twoją muzykę... Gdy odwiedzę folder z zawartością tych zmaterializowanych wspomnień czuję wewnętrzny ból i tęsknotę... Ty masz jedno źle wyostrzone zdjęcie, zabrałeś je z sobą. Parę razy odwiedziliśmy się, urywałeś kontakt, cierpiałam.. Nie umiałeś [...]

Z kolei na lotnisko... Każdy ma prywatny pas startowy, jeden, niepowtarzalny.. aczkolwiek.. Z głową w chmurach czy też nieco niżej mijamy wiele lądowisk, opcji ciekawych, wygodnych, pewnych, a kiedy indziej mniej bezpiecznych przystani.. Lądujemy, znów startujemy, trasa docelowa trwa. Nie tylko nasza odwaga, głupota czy też wiara w drugiego człowieka, ale wiele splotów sytuacyjnych kieruje nas na którąś z dróg kołowania.. Podejmowana decyzja to ryzyko - bywa ono tak różne, że nie zawsze musi udać się wylądować w jednym kawałku, aby odbyć np. miłe wakacje edukacyjne. A gdy już zdarzy się, iż rozpadniemy się na części powstaje pytanie - skoro sami nie będziemy w stanie pozbierać się do kupy gdy silnik i skrzydła leżą obok to czy trafi się dar losu, który to dla nas i za nas wykona..?

Nasze życie toczy się wąskim torem, niekiedy tempem ic, kiedy indziej pkp. Najważniejsze jednak, aby nasz pociąg podążał stale do przodu i z jak najmniejszą liczbą wykolejeń, którymi są nasze przykre doświadczenia.

/jakże często nieuniknione/

Niekiedy czujemy się jak połówka soczystego jabłka, w którym wielkie tunele wyżłobił robal ukryty w drugiej połówce owocu, i zastanawiamy się kto teraz zechce skonsumować tak wybrakowany, nadżarty fragment...? Jak dopasować pasujące pół skoro oryginał okazał się być podróbką?