Gdy nie ma już słowa, nie ma też myśli, którą mógłby się człowiek zaczepić o kawałek świata, wszystko zdaje się milknie, wtedy siedzę w tej ciszy, chłonę resztki tchnienia i widzę przed sobą, iż to, co ma nadejść, zdaje się nieuchronne.

Witam się ze swoim losem o poranku, mówię do niego: kto, by pomyślał. A potem zdaję sobie sprawę, że wszystko było do przewidzenia, zapisane w kartach życia. Być może nie wpatrywałem się zbyt bacznie w kolejne stronice lub pochopnie przechodziłem przez kolejny rozdział [...]

Od pewnego czasu, gdy patrzę na horyzont, czuję, jak ten powoli wyciąga ze mnie myśli, a za myślami duszę. Powoli mnie wsysa, wskazuje kolejny punkt w podróży, do którego powoli się wybieram.

Jeszcze jakiś czas temu, powiedziałbym, nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Zdaje się jednak, iż czułem to w sobie od dłuższego czasu, walczyłem z tym jednak nie rozumiejąc jeszcze, co czuję, ani jaki jest tego powód. Teraz jednak, gdy przestałem walczyć i po prostu akceptuję stan rzeczy, wszystko staje się lekkie, tak [...]

Gdy w obliczu śmierci człowiek zdolnym jest odejść lekkim jak puch, niczym do świata nieprzywiązany, wolny, jak wolny jest wiatr w lesie lub szmer strumienia, odejść, jak odchodzą ptaki na zimę, zniknąć jak znikają koty w ciemnościach nocnej uliczki;

odejść z uśmiechem na twarzy, spokojnym, wesoło powitać śmierć, jak towarzysza, którego od dawna człowiek wypatrywał i stęsknił się nawet do kolejnej podróży, która go już niebawem czeka,

gdy taki człowiek, wolny od wszelkich zmartwień, wszelkich obaw i lęków, pogodzony ze swym losem wewnątrz, a nawet szczęśliwy, zaśnie w ostatnim tchnieniu z uśmiechem twarzy, ponieważ wie, iż zmierza w odwieczną krainę spokoju i szczęścia, powraca do domu Ojca, jak powracają młodzieńcy, którzy ruszyli poznawać i zdobywać świat,

wie człowiek, iż spokojnie usiądzie przy stole, by odbyć jedną z najważniejszych rozmów.

Gdy przyszło mi pożegnać się ze światem, w pierwszej kolejności jawił się przede mną popęd. Typowo ludzkie odruchy, w których zawiera się ludzki egoizm, pewna, próżna otoczka, która w wielu aspektach ratuje człowieka w ten, czy inny sposób przed śmiercią. Zdałem sobie jednak pytanie w jaki sposób materia miałaby mnie uchronić przed śmiertelnością bytu. Zdawałem sobie sprawę, że wszelkie popędy to tylko chwilowy przebłysk pomiędzy zakamarkami duszy, w których rozleniwiłem się bardzo mocno i do tego stopnia, [...]

W ostatnim czasie Izydor żył w odosobnieniu. Taki los spotykał wygnańca, który niebawem miał rozpocząć zupełnie nową podróż. W jego przypadku wygnanie było nieuniknione. Nie zamierzał nawet okłamywać samego siebie, iż we wszystkim, co robił, starał się robić to w sposób należyty. Zdawał sobie sprawę, iż dopuścił się szeregu zaniedbać, które zaowocowały jego wygnaniem.

Taki los spotykał człowieka, gdy ten odwrócił się od Bogów, zbyt mocno zamknięty w egotycznym świecie, w którym nie istniały [...]

Pochówek zmarłych to tradycja, która przejawia się we wszystkich kulturach. Ciału zmarłego niejednokrotnie oddawano cześć, czy wyposażano w odpowiedni sposób, by zmarły człowiek mógł spokojnie dotrzeć do zaświatów, gdzie jego duch mógłby spocząć w cieniu takiego lub innego bóstwa.

Sama wizja zaświatów również towarzyszy ludzkości od, zdaje się, niemal zarania dziejów. I tym bardziej trudno oprzeć się wrażeniu, iż to właśnie śmierć pobudza wyobraźnię do tego stopnia, iż ta skłonna jest tworzyć [...]

Koncepcja duchowego przewodnika, czy duchowego opiekunka pojawia się w wielu kulturach, wierzeniach i mitologiach. Trudno czasem odnaleźć odpowiedź na pytanie, czy takowe byty w ogóle istnieją, ponieważ ich obecność jest nienamacalna.

W wielu kulturach istotnym aspektem było zwrócenie się ku wnętrzu, co oznacza wyjście poza wąski umysł, jak również poza samą, fizyczną, zmysłową stronę życia. Zwrócenie się ku wnętrzu oznacza najczęściej samą, czystą obecność, która przejawia się w doznaniu.

W [...]

Miasto, które zanika we mgle przez długi czas było schronieniem dla duszy Izydora. Jego ostoja i samotnia topnieje teraz pośród mgły. Betonowe blokowiska powoli tracą swój surowy kontur, podobnie ulice tegoż miasta, niegdyś jaskrawo oświetlone przez latarnie, teraz powoli milkną w ostatnim oddechu wieczystego mistrza.

Izydor chwilami jeszcze zaciska mocniej zęby, patrzy z niezrozumieniem na resztki świata, który budował od lat dziecięcych. Nigdy nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ważne jest to miejsce, a przez to nie [...]

Ten, który przemówił językiem przodków, zyskał władzę nad życiem i śmiercią.

Zdaje się, że europejska cywilizacja, w tym również cywilizacje wcześniejsze, stanowią zalążek obecnego świata. Są jego kolebką, miejscem narodzin. Jest to złudne postrzeganie czasu i w ogóle świata samego w sobie przez pryzmat odkryć, jakie ludzkość poczyniła w dziedzinie archeologii.

Wierzyć, jednak wyłącznie w to, co materialne, to nie wierzyć w ogóle, a starać się zrozumieć. O ile za pierwszą, udokumentowaną cywilizację [...]

Ten, który przemówił językiem przodków, zyskał władzę nad życiem i śmiercią.

Zdaje się, że europejska cywilizacja, w tym również cywilizacje wcześniejsze, stanowią zalążek obecnego świata. Są jego kolebką, miejscem narodzin. Jest to złudne postrzeganie czasu i w ogóle świata samego w sobie przez pryzmat odkryć, jakie ludzkość poczyniła w dziedzinie archeologii.

Wierzyć, jednak wyłącznie w to, co materialne, to nie wierzyć w ogóle, a starać się zrozumieć. O ile za pierwszą, udokumentowaną cywilizację [...]