Wiaro, jesteś dzisiaj taka piękna.
Chociaż nie pasuje ci ta biała sukienka.
Wiesz dlaczego.
Jesteś trochę samolubna, wiaro.
Gdy potrzebujesz towarzystwa, ty potrzebujesz go teraz.
Nie zważasz na okoliczności.
Czemu jesteś smutna wiaro?
Uciekłaś.

Piosenko – nie zdradziłam Ciebie!
Obróciłam się tylko za siebie.
To nie był pierwszy plan, nie drugi.
Przysięgam!
Oni nie chcą znać Twego piękna i zasługi.
Głupcy są zachwyceni drugą osobą.
Lecz nie urzeknę nikogo taką mową.
Oni są zachwyceni ludźmi.
Kłamią. Oni i ja!
Wszyscy irytują.
Ale daj mi wrócić.
Racz chcieć,
Zgubo.

I jeszcze jeden łyk życia z siarczanym winem.
Wypiję dziś za tych którzy chcieli dobrze.
Zapadłam przez to w ciemność na chwilę.
Ach, te jego oczy modre.

I jeszcze ostatnia rzecz do zrobienia.
Kochana siostro – tu kraść nie trzeba.
W kościele tracą znaczenie złocenia,
Gdyż Ci ludzie i tak nie pójdą do nieba.

I jeszcze parę godzin straconych.
Na kłamstwa, przepych coraz mniej wiarygodny.
Zalany rozpuszczalnikiem film chwil minionych
Drżał na wietrze w sposób dla mnie groźny.

I jeszcze pozostało coś do powiedzenia.
Stanowczo odradzam wszystkim których znam
Głębokie, szczere prawdziwe marzenia.
Nad nimi najczęściej myśli deszczowy stan.

Patrząca w oczy nieba przez 315 kilometrów,
Uciekająca w toń i z toni powszechnego nieużytku – taka się stała.

I takim obrazem namalowana rezygnacja znalazła nuty artysty,
Artysta zwał się buntem.

Chciała krzyczeć monotonią w potłuczonym geście znajomości,
A znalazła tylko prośbę o wzrok dla głuchego.