Nigdy bym się nie spodziewała, że mały sukces mojego brata nie będzie mnie cieszył, a jednak tak się stało.
Jego radość nie jest moja radością...
Tylko, że to nie koniec, kolejny Jego sukces, też nie wniósł do mojego życia zachwytu ...
Próbuję o sobie źle nie myśleć, ale czy to normalne...
Może jest to spowodowane tym, że aktualnie ze sobą nie rozmawiamy...
I czuję na niego złość, ale nie spowodowaną Jego sukcesami. Tylko tym, jakim człowiekiem. Może stąd to wszystko, nie wiem...
Choć trochę mnie to "kopnęło" na drogę własnego małego sukcesu i tak chcę o tym myśleć.

Dziękuję, za przeczytanie mojego tekstu. Miłego dnia:)

Przez ostatnie moje naście lat życia, myślałam, że mam Ciebie, że to jest przyjaźń. Potem olśnienie...
Jak to czasem dobrze zostawić sobie stare wiadomości.
Człowiek nie zauważa wszystkiego od razu, ale gdy pewne rzeczy czyta z wiadomości na wiadomość na raz ( w poszukiwaniu czegoś), gdy widzi, że zamiast być dla przyjaciela kimś ważnym, a jest olewanym, tylko, że tak bardzo pragnął mieć kogoś bliskiego, kogoś z kim będzie mógł spędzać czas, wiadomo, jak to w przyjaźni, A TY nie byłaś moją przyjaciółką. [...]