Otwieram oczy, stoję przed lustrem i widzę własny strach
Szukam wciąż tego co już posiadam
nieszczęśliwa w szczęściu tego świata
Zaplatana w czasoprzestrzeni własnej samotności.
Strach jest moim przyjacielem, to on otwiera wrota do alienacji
Proszę uratuj mnie i stań mu na drodze
zadbaj o ma egzystencję ludzkiej bytności

Jestem tak samotna w tłumie szczęścia przeklętej miłości...

Zatrzymaj mnie, jeśli chcesz mnie mieć
trzymaj mocno... proszę
Nie pozwól mi odejść i czuć się samotną
trzymaj tak mocno bym poczuła, ze żyje
nie puszczaj bo zginę....

Czuję pustkę głęboko w sobie
stoję już na rozstaju dróg
Miłości i Samotności
Co wybiorę zależy dziś od Ciebie
Nie pozwól mi proszę rzucić się w przepaść bezsilności
Wskaż mi ponownie drogę do szczęścia miłości,
trzymaj za rękę i prowadź tam gdzie odzyskam siebie
Patrz mi w oczy, obudź w nich iskrę nadziei
Bo jestem u kresu wytrzymałości

Zatrzymaj mnie, proszę złap mocniej
bo spadam coraz niżej w otchłań introwersyjnej bytności
trzymaj mocno...
bo zginę...

Zakochanie to oślepienie
Zamroczenie przez niedojrzałe uczucie
Z kąt to wiem?
Nie wiem. Po prostu przeczucie

Przez to chwilowe zauroczenie
Człowiek traci logiczne myślenie
Popełnia błąd za błędem
A gdy to mija, przychodzi nuda
tęsknota za tym błogim szczęściem,
za spojrzeniem pełnym miłości

Widziałam tylu zakochanych
uśmiechniętych, szczęśliwych, radosnych
Myśleli, że to będzie trwało wiecznie
Niestety żyli w błędzie
Zakochanie minęło, a pozostały łzy goryczy

Ja nie chcę sie zakochać
Niepotrzebne mi chwilowe szczęście
Ja je mam, lecz w innej postaci
Tej lepszej, Przyjaźni

Moje marzenie zagubiły się gdzieś podczas zimowego spaceru, ale wraz z podmuchem wiosennego wiatru odnajdę je, i nigdy więcej nie pozwolę im ulecieć...

Z życia korzysta się z radością lub wcale.
Bierzmy, więc to, co los podaje nam na srebrnej tacy, z ogromnym uśmiechem na twarzy.