W dzisiejszych czasach trzeba nauczyć się stawać na głowie by utrzymać się na nogach.

Zbyt często ludzie doszukują się nieistotnych rysek na szkle zamiast okazać wdzięczność dłoniom, które przynoszą szklankę wody.

Są ludzie, którym łatwiej zburzyć czyjeś niebo niż rozebrać własny mur.

W nieszczęściu każdy szuka choćby najmniejszego światełka nadziei. W szczęściu nikt nawet nie zwróci uwagi, że zgasła jedna z najpiękniejszych gwiazd.

Tak kruche wydają się marzenia, gdy zwyczajnych, dobrych chwil nie umiemy zatrzymać na dłużej.

Aby pomóc komuś choremu czasami wystarczy poczuć w głębi jego cierpienie i okazać serce bez używania zbędnych słów.

Nie zrozumie głodnego ten, któremu wszystko łatwo przychodzi.

Jak tu smutno, jak zimno, jak pusto... Kiedy ten tłum wreszcie pójdzie i przyjdzie człowiek?