Wiersze — .Rodia

niepozbierany
jak ostatnie grzyby tego lata
po które sięgnąłby ktoś
z samego rana

i potłuczony
jak niezręczny kufel
o twardym szkle [...]

erotyk?

zadowolona
że to ja pierwszy kończę
zanim dojdziesz
do słowa

fraszkę? [...]

piszę by skarcić słowo
które zostawia mnie
jak ostatnie kartki dobrej książki

twarde okładki
z upływem macania
przestają różnić się od całej reszty
[...]

tak bardzo nie chce
układać słomianych słów

kłos, o mały włos

co żyją swym własnym
- albo żadnym -
dopóki o nie nie spytam

jak podejść do pisania
co mnie tak zwala z nóg

i z rąk
pozbawia
całe te chwytanie sensu

czy tylko te osiągalne
jest moim ostatnim horyzontem
zza którego nie wystaje
promień w życia kole
co kole

więc nazajutrz przetrzeźwię się w cieniu
- albo [...]

spotkałem się
w miejscu w którym nieobecność
stała pierwsza w kolejce

odkąd nabrałem w niej powietrze
- pół żartem, pół serio -
jest ciężej... i mniej
schodzi mi z płuc na ziemie [...]

słowa wcielone w życie
to te niewypowiedziane
na głos

jak barwa szkła
- w którą czasem patrzę -
co pozwala mi wyjść za własną ścianę
chroniąc oknem przed zimnem [...]

wypisać się dla kogoś
i nie być jego wkładem

codziennie można przeczytać
jak niczego nie napisałem

może zacząłem nie od tej dłoni
albo nie umiem trzymać tak
jak zawsze chciałem

...

to dość ciekawe
jak nie mając nic do powiedzenia
można tworzyć zdanie

a nawet własne

dzisiaj w zakładzie
nawet bym został
- chociaż może jeszcze mnie tutaj w całości nie ma -
może dochodzę do siebie
z buta
auto stopem

ładny mamy widok na wieczór
może nawet na balkonie znajdzie się miejsce
by nie palić papierosów
przed zaśnięciem

dni już tylko są
i moje pójścia do przodu
nie pozbierały się do drogi

jak boży palec
chwalę się zaledwie paznokciem
że coś jeszcze zadrapię

ale ja nie umiem zostawiać
nawet śladów
- ciało poza grawitacją -
nie unoszę się
wyczekując nazajutrz

pismo nie kłania się tak nisko
by być zrozumiane

jeżeli już szukać sensu
to ze szczelnie zamkniętym światem
z terminem na jedno otwieranie
i zepsucie
[...]

być wciąż na tyle głodnym
by nie stać się życia pożywką
sytość swą wystawić na pożarcie

bo najcenniejsze
- największe pośród bytów -
zawsze między okiem a powieką pozostaje
symbolem wady wzroku [...]

biel mojej skóry przeraża
nie pasuje mi do wnętrza
że białe ściany
nie oddają chłodu

nie wiem
skąd pochodzi mój środek
i do jakiego celu [...]

Oto słyszę, jak w popiół
prze­mieniam się i kruszę.
I co­raz mniej­szy ciałem,
wierzę we własną duszę.

(po pierwsze)

już raz odszedłem
by nie od zmysłów
a jednak
nie wyszło:
ani na ludzi
ani ja na nich

nie było nam po drodze
zwłaszcza gdy musiałem iść tyłem
ucząc się żegnać dłonią
tego czego nigdy nie zostawiłem

(po drugie)

wieczorem jednak
znów [...]

Niesamowite

jest to jak rzadko
używa się te­go słowa;

cza­sem sza­ro biały śnieg
to­pi łzy w ciem­nych oczach
[...]

zbliżanie nie jest mowa o ciele
schowanej w przestrzeni

jest prawie za blisko
by pamiętać że skóra to wszystko
na co mnie stać
że mogę kupić
nie mając [...]