Wiersze — .Rodia

gdybym wiedział
trzymałbym się z dala
od powietrza i płuc

zdzierałbym zęby
by przeżuć własną surowość
nie połykając zieleni świata
z taką zachłannością

porozrzucane szorstkie ściany
szare myśli i ja na wpół cały [...]

kiedyś pójdę później spać
i nie nastawię się na budzik

wyrwę się spośród okna
co bez pytania wpuszcza mi życie
po kątach

nie będę musiał znosić
słów z górnej wargi

wnosić pięter [...]

złapałem oddech
za rogi
i kiedy zabolało diabła
przyprawiłem

kurkumą marchewkę
a majerankiem, pośród miodów i musztard
- maje rankiem -
tym mianem ozdobiłem łopatkę

co mi Bóg zesłał w kobiecie [...]

dzisiaj zabrakło biletów
do wchodzenia na głowę
można sobie zejść
szlakiem
z moich oczu

zjeść
środkowy palec
i nie czepiać się dłoni
na które zapracowałem

trzymam w nich
ścieżki
na które nie chciałbym
nadepnąć długopisem

- w lesie zawsze kochałem, nie wiedzieć,
w którą stronę mam iść
by w końcu się zgubić -

pomyśleć że bezmyślny atrament
pośród maluczkiego świata
popełnił tyle błędów
by się opisać

a moje tępe ja, to pajac
w pałacu
albo palec w palenisku

a wystarczy dać [...]

w pewnym momencie przestałem
kleić się i siebie
obustronnie wyschłem od ciągłych zmian

wymięty jak puzzel
w palcach małego dziecka
przestałem pasować do wizji tego pudełka
- pojemnika na życie,
dla niepojemnych -

co ślina przyniesie lepione relacje
nawet nie pamiętam już o czym nie warto było rozmawiać
- ogólnie nie bywam wylewny, nawet za kołnierz -

wiedząc jak łatwo się poślizgnąć
nigdy nie przywarłem
- może na chwile, które liczą się tylko w piosenkach -

i nie zrozumiem ciszy, dopóki nie wybiorę sobie domu
w którym będę mógł
się w końcu
zamknąć

Myśląc o jesieni, zaczynam doceniać tą jedną przesuniętą donikąd godzinę życia. Nigdy nie szeleściły mi myśli, że liście też mają jakieś piękno upadania. Ich schyłek, albo schyłek dnia, roku, czy mojego życia to w końcu te samo pokolenie rozrzucone pośród wiatru i rozłożone w czasie. Niesamowity, nieludzki hart tyjących źrenic od niedoboru światła sprawia, że wraca mi nadzieja na przyszłość - i o ironio - pod koniec listopada.

pośród nagości drzew
można kołysać jedynie myśli
o tym, że własna nieugiętość
nie może być jednocześnie zielona

bo metafory też można przeziębić

czemu nie docenić
że robi się cieplej na sercu [...]

skoro już umiem
poukładać w dłoniach nasze zimne palce

wyciągnąć odrobinę bardziej własne paznokcie
by wydrapać z nas to co swędzi
mówiąc życia wtórności
że się dla Ciebie nie powtórzy

układam wargi z dala od zwyklych słów
by zostawić ślad na Twoim ciele
na którym rozpraszam się wraz ze światłem [...]

apetyt rośnie w miarę
którą zdejmuję żeby się pokazać

może gdybym zaczął się drzeć
gdy szczęka opada razem z treścią na dno
nie musiałbym się zaszywać

pośród balkonów
bezdźwięcznych
wzniesionych na wysokości
lęku
i zachłanności

nabierając pełne płuca
na tytoń

to co mnie chwyta
przestało się mnie trzymać

więc się nie opieram
by naciągnąć moje myśli
na prosty wiersz

albo po prostu
słaby układ słów na Twojej głowie

roztrzaskanym półoddechem
wgniatasz szkło na oknie
i żadne z was nie pęka

a jednak koszula zawęża się wokół szyi
i na guzik ten guzik przyszyty

jak ty do świata
taki wciąż przyszywany
w nie swoje miejsce
pod kolejną gruboskórną krtanią

odpadanie, ale nie z gry
tylko dzień ten, wycinasz wzrokiem
kopiesz w kalendarz
sadzisz się
a świat się z ciebie uśmiecha

i jego mimowolna padaczka
rozrywa pierś, która chce oddychać

niepozbierany
jak ostatnie grzyby tego lata
po które sięgnąłby ktoś
z samego rana

i potłuczony
jak niezręczny kufel
o twardym szkle
co unieść próbuje grawitację

i nie wie kiedy spadać [...]

erotyk?

zadowolona
że to ja pierwszy kończę
zanim dojdziesz
do słowa

fraszkę?
że nie wstawiłem wyżej znaku zapytania

bo i tak nie odpowiadasz [...]

piszę by skarcić słowo
które zostawia mnie
jak ostatnie kartki dobrej książki

twarde okładki
z upływem macania
przestają różnić się od całej reszty

albo kobiety
ode mnie
[...]

tak bardzo nie chce
układać słomianych słów

kłos, o mały włos

co żyją swym własnym
- albo żadnym -
dopóki o nie nie spytam

jak podejść do pisania
co mnie tak zwala z nóg [...]

spotkałem się
w miejscu w którym nieobecność
stała pierwsza w kolejce

odkąd nabrałem w niej powietrze
- pół żartem, pół serio -
jest ciężej... i mniej
schodzi mi z płuc na ziemie

tam gdzie popadnę
tam mnie nie będzie [...]

słowa wcielone w życie
to te niewypowiedziane
na głos

jak barwa szkła
- w którą czasem patrzę -
co pozwala mi wyjść za własną ścianę
chroniąc oknem przed zimnem

a każde wzroku odbicie
nie wraca w to samo miejsce
- tak wyprowadzam siebie na spacer -

i zmysły
nastawione w czas
niezmiennie kręcą kolejnymi wskazówkami
nie dając zasnąć

a ja wciąż witam samego siebie
wypraszając jednocześnie za drzwi
by w judaszu odprowadzić szarym spojrzeniem
to co kiedyś miało zostać na zawsze