nie umiem Ci odpisać
kiedy wszystko jest takie duże

chciałbym schować swój świat
w Twoją pocztówkę
i trzymać po prostu w pudełku

wczoraj oddychałem
było ciasno i paliłem się cały dzień
ale dotarłem
[...]

i ubliżam temu co najbliżej
wiercąc się nieznośnie
- bo wszystko wydaje się takie miękkie i rozlazłe -

aż zmieszczą się wszystkie nietrafione myśli
do dziury w całym

potem siedzę
grzecznie rozszarpany
- z kamienną twarzą, można być trochę postrzelony -

wystarczy być w pogotowiu
ale nie za wcześnie, żeby niczego nie spłoszyć

i czekam aż czerń w źrenicach
przestanie się tak rozpychać
kiedy patrzę jak to wszystko płonie

bo ja kocham ogień
i nie pogardzę żadną deską ratunku

spytasz czy palę
a po co to komu?

wcale nie dorosłem
może trochę bardziej zapuszczam
brodę i w siebie
- się zatracam -

lubię tego człowieka
którym się jeszcze nie stałem

co marszczy brwi, ale nie przymyka oka

myślę, że nie sypiam dużo [...]

ciało zawsze potrzebuje rozrywki
nawet kiedy stoi w cichej przestrzeni
pośród cieni, deszczu i kropli

co spadają wolniej,
kiedy się w to wsłuchasz

a ja kolekcjonuje ławki
układam przemyślane pety
i paląc neurony, kładę do snu niepotrzebne myśli
[...]

czasem mam przejścia
wchodzę i zaczyna mnie ubywać

potem proszę o odrobinę
i wszystko mnie zalewa
po szyję, pocę i po co

taki ten świat bywa przyjemny
kiedy przyjmuję to co muruje usta
- kiedy cegła po cegle kruszy się we mnie beton -
[...]

mam czasem dość tych wszystkich taśm
sklejania powiek do kolejnego snu
ramion do boga
i stóp ku chłodnej ziemi

każdy ma taśmy, których uczy się
dzień w dzień
nieoglądać

i na co mi ta nieobecność
skoro jestem na czas [...]

Chcę wierzyć, że świat nie jest tylko na pokaz. Że zapełniam pustkę pracą, piciem i odmawianiem sobie narkotyków, które zniszczyły by mnie prędzej, niż owa przestrzeń między moją wrażliwością, a suchym powietrzem i pustymi dłońmi. Pomiędzy światem w którym Ci na których powinno mi zależeć wbijają mi nuż i kamieniem chcą uczynić serce, które staram się oszczędzać. Kiedy wstaję, jest już nie rano, tylko wieczór przybija mnie do pościeli, a każda myśl którą chce wypowiedzieć ustami, zwala mnie z nóg, [...]

Żeby iść właściwą drogą, wystarczy czasem pobiegać. Nieformalnie uciec na chwilę od życia w bezcelową podróż, zmęczyć organizm i odprężyć synapsy. Swoje ambitne, eleganckie ego ubrać w szarą jak codzienność bluzę i wypuścić wewnętrznego psa na spacer. Dać wybiegać się własnej niechlujności, spocić się i być w tym sobie do twarzy. Zapomnieć, że istnieją jakieś powinności i dążenia, bo tak tylko przed siebie postawić kilkaset innych kroków. Potknąć się, by się w końcu nie przewrócić od tej [...]

Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.

Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego.
Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość.
Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.

Amba fatima, się było i nima.

Długo zajęło mi napisanie tego zdania, wyłącznie po to, by odpowiedzieć na to po co w ogóle je zacząłem. Wieczorem mam sposobność - rzadko, aczkolwiek lubię i tęsknię - zaprosić do płuc papierosa, oczywiście tylko ten uboczny efekt spalania, nie żebym grzebał aż tak głęboko pod skórą.

Pomarszczone ciemno-grafitowym kolorytem niebo i zimna barwa matki ziemi mówią mi czasem, albo mówią do snu: nigdy nie wiem, do kogo w końcu, ale jeżeli mówią do snu, to stanowczo za głośno. Moje oczy znalazły upodobanie w [...]

Gdy patrzę w ten ciemny salon, zastanawiam się czy potrzebowałem aż tyle miejsca, by pochować swój brak towarzystwa pomiędzy cztery ściany. Miała być kropla w morzu, ale z biegiem zmęczonych oczu, lat i po schodach po piwo w końcu wydaje się to szklanka do połowy pusta co najmniej.

Poczucie mej odmienności, odmieniam wciąż przez osoby stojąc w kolejce do lady za innymi odmiennościami. Chodząc wśród chodników, różnię się tylko szlakami i tym, że staram się trzymać z prawej strony, nawet gdy trzymam Cię za rękę. [...]

po szyje
nie wystaję

zagłuszyłem własną mowę
chowając pod kolejną koszulą
za plecami
obgadane

wypowiadając się
jak wypowiedzenie o pracę
[...]

więc siedzę i składa mnie w plecach
może nie tak wyraźnie jak pisanie na kolanie
albo kolanach

bazgranie
nie wychodzi mi
przed szereg obowiązków
ani za linię

czas leży na wskazówkach
ja się wykładam
jak żarcie z koszyka na taśmie

Pani
zza lady pyta
czy zbieram punkty
- pewnie te czułe albo słabe -

dwie krople wody
i ja na trzeciego
gdzieś sobie kapię
na poboczu