Dzienniki — .Rodia

Chcę wierzyć, że świat nie jest tylko na pokaz. Że zapełniam pustkę pracą, piciem i odmawianiem sobie narkotyków, które zniszczyły by mnie prędzej, niż owa przestrzeń między moją wrażliwością, a suchym powietrzem i pustymi dłońmi. Pomiędzy światem w którym Ci na których powinno mi zależeć wbijają mi nuż i kamieniem chcą uczynić serce, które staram się oszczędzać. Kiedy wstaję, jest już nie rano, tylko wieczór przybija mnie do pościeli, a każda myśl którą chce wypowiedzieć ustami, zwala mnie z nóg, [...]

Żeby iść właściwą drogą, wystarczy czasem pobiegać. Nieformalnie uciec na chwilę od życia w bezcelową podróż, zmęczyć organizm i odprężyć synapsy. Swoje ambitne, eleganckie ego ubrać w szarą jak codzienność bluzę i wypuścić wewnętrznego psa na spacer. Dać wybiegać się własnej niechlujności, spocić się i być w tym sobie do twarzy. Zapomnieć, że istnieją jakieś powinności i dążenia, bo tak tylko przed siebie postawić kilkaset innych kroków. Potknąć się, by się w końcu nie przewrócić od tej [...]

Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.

Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego.
Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość.
Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.

Amba fatima, się było i nima.

Długo zajęło mi napisanie tego zdania, wyłącznie po to, by odpowiedzieć na to po co w ogóle je zacząłem. Wieczorem mam sposobność - rzadko, aczkolwiek lubię i tęsknię - zaprosić do płuc papierosa, oczywiście tylko ten uboczny efekt spalania, nie żebym grzebał aż tak głęboko pod skórą.

Pomarszczone ciemno-grafitowym kolorytem niebo i zimna barwa matki ziemi mówią mi czasem, albo mówią do snu: nigdy nie wiem, do kogo w końcu, ale jeżeli mówią do snu, to stanowczo za głośno. Moje oczy znalazły upodobanie w [...]

Gdy patrzę w ten ciemny salon, zastanawiam się czy potrzebowałem aż tyle miejsca, by pochować swój brak towarzystwa pomiędzy cztery ściany. Miała być kropla w morzu, ale z biegiem zmęczonych oczu, lat i po schodach po piwo w końcu wydaje się to szklanka do połowy pusta co najmniej.

Poczucie mej odmienności, odmieniam wciąż przez osoby stojąc w kolejce do lady za innymi odmiennościami. Chodząc wśród chodników, różnię się tylko szlakami i tym, że staram się trzymać z prawej strony, nawet gdy trzymam Cię za rękę. [...]

po szyje
nie wystaję

zagłuszyłem własną mowę
chowając pod kolejną koszulą
za plecami
obgadane

wypowiadając się
jak wypowiedzenie o pracę
[...]

więc siedzę i składa mnie w plecach
może nie tak wyraźnie jak pisanie na kolanie
albo kolanach

bazgranie
nie wychodzi mi
przed szereg obowiązków
ani za linię

czas leży na wskazówkach
ja się wykładam
jak żarcie z koszyka na taśmie

Pani
zza lady pyta
czy zbieram punkty
- pewnie te czułe albo słabe -

dwie krople wody
i ja na trzeciego
gdzieś sobie kapię
na poboczu

a ja nie lubię

wychowanie to pestka

pisanie jest formą uporządkowania myśli tak by znaleźć miejsce na nowe. przypomina mi nieco bałagan w domu. im więcej posiadam miejsca tym łatwiej zagospodarować mi przestrzeń. każdy temat, niczym szafa, zaś to co napisane sprawia wrażenie poukładanego, dzieki czemu mogę zmieścić więcej i więcej. z czasem wyrzucam stare szmaty by zrobić miejsce na nowe - stare myśli, by zrobić miejsce temu co nieznane. jednakże głowa to nie szafa, toteż ma nieograniczone możliwości zapisu informacji. żeby się jednak po nich [...]

http://www.cytaty.info/mysl/spogladalawoknoposzukujac.htm

hm

wiesz co
czasem wychodzę na balkon
dzisiaj akurat na kawę i paierosa z towarzystwem myśli które mi tutaj pasują, więc pozwolę sobie je przytoczyć

gdy patrzę nocą na puste ulice pełne światła latarni i w okiennych domach szarych blokowisk i jeszcze ciemniejszych drzew pozbawionych tą porą kolorowych liści spoglądam również w niebo. wyobrażam sobie poza skalą nieba; wyobrażam gwiazdy i planety. podążam wyobraźnią dalej, po drogach mlecznych i galaktykach. [...]

postawa musi być pewna, nie z nogi na nogę, lecz na obu. Postawa ciała jest wyjściowym punktem postawy umysłu. Głowa powinna odsłaniać podbródek, nawet jeżeli wzrok ciągnie do ziemi. Spojrzenie może być puste, ale musi patrzeć przed siebie, nawet jeżeli reszta nie chce nigdzie spoglądać. nawet jeżeli nie widać celu, albo swej pożyteczności, należy doceniać fakt, iż to może życie i nikt nie jest ode mnie ważniejszy, więc między ja a oni, wybieram siebie. altruizm jest łatwiejszy wobec innych niżeli samego siebie. [...]

ostatnio oddechy są bardzo roztropne
zachodzą za skórę
i proszą by mogły być jeszcze trochę mniej utlenione

jak włosy zaraz po tym
gdy przetapiasz się w ciało
po solarni

i ciepło jakoś uchodzi
spod skorupy, której w tobie nie ma
bo żeby ukryć, trzeba zostawić rozchwytane [...]

opuściłem dom
i nie sprawdzę
czy moje drzwi zostały zamknięte

wiem że nie zgasiłem światła
zresztą niby jak;
największe rachunki płaciłem za mrok

nie pamiętam też
jak długo można własnym rozbiciem
zawstydzać
szklaną przeźroczystość w potłuczonym oknie

pomyśleć że było tak wiele pięknych wad
o których musiałem zapomnieć
i teraz taki tylko czarno-biały, nudny, trzeźwy chłopiec

odkąd przestałem być ciekawy świata
jestem zadowolony z życia

albo stawiam w ciemno
samego siebie