Dzienniki — .Rodia

Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.

Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego.
Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość.
Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.

Amba fatima, się było i nima.

Długo zajęło mi napisanie tego zdania, wyłącznie po to, by odpowiedzieć na to po co w ogóle je zacząłem. Wieczorem mam sposobność - rzadko, aczkolwiek lubię i tęsknię - zaprosić do płuc papierosa, oczywiście tylko ten uboczny efekt spalania, nie żebym grzebał aż tak głęboko pod skórą.

Pomarszczone ciemno-grafitowym kolorytem niebo i zimna barwa matki ziemi mówią mi [...]

Gdy patrzę w ten ciemny salon, zastanawiam się czy potrzebowałem aż tyle miejsca, by pochować swój brak towarzystwa pomiędzy cztery ściany. Miała być kropla w morzu, ale z biegiem zmęczonych oczu, lat i po schodach po piwo w końcu wydaje się to szklanka do połowy pusta co najmniej.

Poczucie mej odmienności, odmieniam wciąż przez osoby stojąc w kolejce do lady za innymi [...]

po szyje
nie wystaję

zagłuszyłem własną mowę
chowając pod kolejną koszulą
za plecami
obgadane
[...]

więc siedzę i składa mnie w plecach
może nie tak wyraźnie jak pisanie na kolanie
albo kolanach

bazgranie
nie wychodzi mi
przed szereg obowiązków
ani za linię [...]

a ja nie lubię

wychowanie to pestka

pisanie jest formą uporządkowania myśli tak by znaleźć miejsce na nowe. przypomina mi nieco bałagan w domu. im więcej posiadam miejsca tym łatwiej zagospodarować mi przestrzeń. każdy temat, niczym szafa, zaś to co napisane sprawia wrażenie poukładanego, dzieki czemu mogę zmieścić więcej i więcej. z czasem wyrzucam stare szmaty by zrobić miejsce na nowe - stare myśli, by [...]

http://www.cytaty.info/mysl/spogladalawoknoposzukujac.htm

hm

wiesz co
czasem wychodzę na balkon
dzisiaj akurat na kawę i paierosa z towarzystwem myśli które mi tutaj pasują, więc pozwolę sobie je przytoczyć

gdy patrzę nocą na puste ulice pełne światła latarni i w okiennych domach szarych blokowisk i jeszcze ciemniejszych drzew pozbawionych tą porą kolorowych liści spoglądam [...]

postawa musi być pewna, nie z nogi na nogę, lecz na obu. Postawa ciała jest wyjściowym punktem postawy umysłu. Głowa powinna odsłaniać podbródek, nawet jeżeli wzrok ciągnie do ziemi. Spojrzenie może być puste, ale musi patrzeć przed siebie, nawet jeżeli reszta nie chce nigdzie spoglądać. nawet jeżeli nie widać celu, albo swej pożyteczności, należy doceniać fakt, iż to [...]

ostatnio oddechy są bardzo roztropne
zachodzą za skórę
i proszą by mogły być jeszcze trochę mniej utlenione

jak włosy zaraz po tym
gdy przetapiasz się w ciało
po solarni
[...]

opuściłem dom
i nie sprawdzę
czy moje drzwi zostały zamknięte

wiem że nie zgasiłem światła
zresztą niby jak;
największe rachunki płaciłem za mrok
[...]

Niekiedy, żyjąc gdzieś po­między nałoga­mi, wspo­minam cza­sy doj­rze­wania. Zagęszczając roz­rzedzo­ne po­wiet­rze gęstym pa­piero­sowym dy­mem przy­pomi­nam so­bie - a właści­wie sa­mo się we mnie przy­pomi­na - to, co dra­pie gdzieś w pa­mięci, jak dziecięcy pa­lec na zaszro­nionej szy­bie.
Pa­miętam jak, gdzieś w wieku osiem­nastu lat zat­rudniłem [...]

W za­sy­pianiu prze­raża mnie fakt, że już po­ra skończyć myśleć. Położyć się i spróbo­wać osiągnąć men­talną har­mo­nię. Na samą myśl o tym, że to już ko­niec i nic więcej, odechciewa mi się pod­pi­sa­nia pak­tu z tym mor­feu­szem, czy kimś tam - nie, nie piszę się na to. Budze­nie się jest koszma­rem dla umysłu, ale fi­zycznie nie sta­no­wi [...]