myślałem, że się jeszcze załapię na kilka słów
na to
co pod ręką

na resztę machnąć
i na stopa
często wtedy przepuszczałem w sobie dreszcz
tak dobrze byłem wychowany

ale nie przodem, ani drzwiami
bo dobry kierunek był zawsze wieczorem [...]

gdybym wiedział
trzymałbym się z dala
od powietrza i płuc

zdzierałbym zęby
by przeżuć własną surowość
nie połykając zieleni świata
z taką zachłannością

porozrzucane szorstkie ściany
szare myśli i ja na wpół cały [...]

kiedyś pójdę później spać
i nie nastawię się na budzik

wyrwę się spośród okna
co bez pytania wpuszcza mi życie
po kątach

nie będę musiał znosić
słów z górnej wargi

wnosić pięter [...]

złapałem oddech
za rogi
i kiedy zabolało diabła
przyprawiłem

kurkumą marchewkę
a majerankiem, pośród miodów i musztard
- maje rankiem -
tym mianem ozdobiłem łopatkę

co mi Bóg zesłał w kobiecie [...]

dzisiaj zabrakło biletów
do wchodzenia na głowę
można sobie zejść
szlakiem
z moich oczu

zjeść
środkowy palec
i nie czepiać się dłoni
na które zapracowałem

trzymam w nich
ścieżki
na które nie chciałbym
nadepnąć długopisem

- w lesie zawsze kochałem, nie wiedzieć,
w którą stronę mam iść
by w końcu się zgubić -

pomyśleć że bezmyślny atrament
pośród maluczkiego świata
popełnił tyle błędów
by się opisać

a moje tępe ja, to pajac
w pałacu
albo palec w palenisku

a wystarczy dać [...]

w pewnym momencie przestałem
kleić się i siebie
obustronnie wyschłem od ciągłych zmian

wymięty jak puzzel
w palcach małego dziecka
przestałem pasować do wizji tego pudełka
- pojemnika na życie,
dla niepojemnych -

co ślina przyniesie lepione relacje
nawet nie pamiętam już o czym nie warto było rozmawiać
- ogólnie nie bywam wylewny, nawet za kołnierz -

wiedząc jak łatwo się poślizgnąć
nigdy nie przywarłem
- może na chwile, które liczą się tylko w piosenkach -

i nie zrozumiem ciszy, dopóki nie wybiorę sobie domu
w którym będę mógł
się w końcu
zamknąć

Myśląc o jesieni, zaczynam doceniać tą jedną przesuniętą donikąd godzinę życia. Nigdy nie szeleściły mi myśli, że liście też mają jakieś piękno upadania. Ich schyłek, albo schyłek dnia, roku, czy mojego życia to w końcu te samo pokolenie rozrzucone pośród wiatru i rozłożone w czasie. Niesamowity, nieludzki hart tyjących źrenic od niedoboru światła sprawia, że wraca mi nadzieja na przyszłość - i o ironio - pod koniec listopada.

pośród nagości drzew
można kołysać jedynie myśli
o tym, że własna nieugiętość
nie może być jednocześnie zielona

bo metafory też można przeziębić

czemu nie docenić
że robi się cieplej na sercu [...]

skoro już umiem
poukładać w dłoniach nasze zimne palce

wyciągnąć odrobinę bardziej własne paznokcie
by wydrapać z nas to co swędzi
mówiąc życia wtórności
że się dla Ciebie nie powtórzy

układam wargi z dala od zwyklych słów
by zostawić ślad na Twoim ciele
na którym rozpraszam się wraz ze światłem [...]