.Rodia

.Rodia Wiersz

4 maja 2020 roku, godz. 20:31 125,0°C

Tekst dnia 6 maja 2020 roku

nie sens, bo się nie postarałem

gdybym wiedział
trzymałbym się z dala
od powietrza i płuc

zdzierałbym zęby
by przeżuć własną surowość
nie połykając zieleni świata
z taką zachłannością

porozrzucane szorstkie ściany
szare myśli i ja na wpół cały [...]

MyArczi Artur

10 czerwca 2020 roku, godz. 16:53

czyli nie tylko ja lubię to czytać ;ppp

.Rodia Myśl

6 kwietnia 2020 roku, godz. 17:20 10,8°C

nigdy nie można się ukazać, ale można się pokazywać

.Rodia marek

6 kwietnia 2020 roku, godz. 22:43

dobrej

.Rodia Wiersz

3 kwietnia 2020 roku, godz. 22:11 33,9°C

kiedyś umarłem i było całkiem zabawnie

kiedyś pójdę później spać
i nie nastawię się na budzik

wyrwę się spośród okna
co bez pytania wpuszcza mi życie
po kątach

nie będę musiał znosić
słów z górnej wargi

wnosić pięter [...]

.Rodia marek

4 kwietnia 2020 roku, godz. 14:47

Hehe, wiem, że ludzie lubią moje prace i znam ich wartość, ale myślę że wystarczyłoby, żebym doniósł kilka krzeseł

Fajne logo, jeżeli jesteś grafikiem to gratuluję

.Rodia Wiersz

3 kwietnia 2020 roku, godz. 21:33 34,5°C

wlokę pożary, których jeszcze nie ugasiłem

złapałem oddech
za rogi
i kiedy zabolało diabła
przyprawiłem

kurkumą marchewkę
a majerankiem, pośród miodów i musztard
- maje rankiem -
tym mianem ozdobiłem łopatkę

co mi Bóg zesłał w kobiecie [...]

.Rodia marek

4 kwietnia 2020 roku, godz. 15:34

Ale napisałem komentarz niżej - bardzo na poziomie

Dziękuję Wszystkim

Każdy komentarz jest dla mnie informacją, że wciąż coś umiem wyskrobać i przede wszystkim, że jest dla kogo.

Napisze może dzisiaj jakieś przemyślenia tak na deser, jak będę miał chwilę wolnego podczas kwarantanny

Uciekam, bo idziemy z moim Żebrem na spacer ;D

.Rodia Wiersz

3 kwietnia 2020 roku, godz. 20:20 9,7°C

o chodzeniu po czarnych szlakach

dzisiaj zabrakło biletów
do wchodzenia na głowę
można sobie zejść
szlakiem
z moich oczu

zjeść
środkowy palec
i nie czepiać się dłoni
na które zapracowałem

trzymam w nich
ścieżki
na które nie chciałbym
nadepnąć długopisem

- w lesie zawsze kochałem, nie wiedzieć,
w którą stronę mam iść
by w końcu się zgubić -

pomyśleć że bezmyślny atrament
pośród maluczkiego świata
popełnił tyle błędów
by się opisać

a moje tępe ja, to pajac
w pałacu
albo palec w palenisku

a wystarczy dać [...]

PlESCHOPATA CZŁOWIEK

3 sierpnia 2020 roku, godz. 12:52

Z opóźnieniem, ale coś tam jeszcze działa w metafizycznym świecie

.Rodia Wiersz

27 stycznia 2020 roku, godz. 17:16 56,5°C

mocne trzy z plusem jak na porę roku

w pewnym momencie przestałem
kleić się i siebie
obustronnie wyschłem od ciągłych zmian

wymięty jak puzzel
w palcach małego dziecka
przestałem pasować do wizji tego pudełka
- pojemnika na życie,
dla niepojemnych -

co ślina przyniesie lepione relacje
nawet nie pamiętam już o czym nie warto było rozmawiać
- ogólnie nie bywam wylewny, nawet za kołnierz -

wiedząc jak łatwo się poślizgnąć
nigdy nie przywarłem
- może na chwile, które liczą się tylko w piosenkach -

i nie zrozumiem ciszy, dopóki nie wybiorę sobie domu
w którym będę mógł
się w końcu
zamknąć

.Rodia marek

28 stycznia 2020 roku, godz. 12:01

sam autor też nie wie czasem co ma na myśli, gdy czyta to po czasie

dobra uwaga z tą logiką

.Rodia Dziennik

4 stycznia 2020 roku, godz. 13:29 28,4°C

później się chyba rozkręcam i jakiś niby wiersz jest

Chcę wierzyć, że świat nie jest tylko na pokaz. Że zapełniam pustkę pracą, piciem i odmawianiem sobie narkotyków, które zniszczyły by mnie prędzej, niż owa przestrzeń między moją wrażliwością, a suchym powietrzem i pustymi dłońmi. Pomiędzy światem w którym Ci na których powinno mi zależeć wbijają mi nuż i kamieniem chcą uczynić serce, które staram się oszczędzać. Kiedy wstaję, jest już nie rano, tylko wieczór przybija mnie do pościeli, a każda myśl którą chce wypowiedzieć ustami, zwala mnie z nóg, [...]

Nölle Ula

4 stycznia 2020 roku, godz. 23:24

Emocjonalnie działasz na intelekt. Nie wiem, czy celowo posługujesz się pewną myślą, ale fundamentalne pytania egzystencjalne obudowane są w uniwersalną dla nich emocje - niezwykle naturalnie. Jest coś w tym tekście, że chciałoby się o nim rozmawiać o wiele bardziej niż czuć, co świadczy tylko o tym, jak czytelnik boi się tej jego wrażliwej warstwy.

.Rodia Wiersz

24 listopada 2019 roku, godz. 22:50 0,0°C

stoję w błocie, czekając na śnieg

Myśląc o jesieni, zaczynam doceniać tą jedną przesuniętą donikąd godzinę życia. Nigdy nie szeleściły mi myśli, że liście też mają jakieś piękno upadania. Ich schyłek, albo schyłek dnia, roku, czy mojego życia to w końcu te samo pokolenie rozrzucone pośród wiatru i rozłożone w czasie. Niesamowity, nieludzki hart tyjących źrenic od niedoboru światła sprawia, że wraca mi nadzieja na przyszłość - i o ironio - pod koniec listopada.

pośród nagości drzew
można kołysać jedynie myśli
o tym, że własna nieugiętość
nie może być jednocześnie zielona

bo metafory też można przeziębić

czemu nie docenić
że robi się cieplej na sercu [...]

.Rodia marek

31 stycznia 2020 roku, godz. 10:54

W pisaniu podoba mi się to, kiedy piszę, bądź czytam, że niekiedy znalazł się jakiś zwrot, który właśnie bardzo trafia.

Ostatnio przeczytałem takie zdanie:
- Czy muszę otwierać usta, żeby krzyczeć?

Niby banalne, ale jakoś we mnie trafiło. Idę zerknąć do Ciebie.

.Rodia Wiersz

14 listopada 2019 roku, godz. 22:02 11,8°C

wciąż nie pogodziłem się z powiekami

skoro już umiem
poukładać w dłoniach nasze zimne palce

wyciągnąć odrobinę bardziej własne paznokcie
by wydrapać z nas to co swędzi
mówiąc życia wtórności
że się dla Ciebie nie powtórzy

układam wargi z dala od zwyklych słów
by zostawić ślad na Twoim ciele
na którym rozpraszam się wraz ze światłem [...]

zatopiony.wrak. p

30 grudnia 2019 roku, godz. 23:30

czekam na dobre wieści
albo chociaż prawdziwe
(:

.Rodia Myśl

14 listopada 2019 roku, godz. 16:37 12,9°C

nie można jednocześnie iść w ślady i po rozum do głowy

giulietka M.

20 listopada 2019 roku, godz. 10:23

Takie biurko to skarb, a skarby bywają ciężkie do zniesienia (wniesienia też).
A co do śladów, też wolę chodzić własnymi drogami, ale jednak z cudzych można się wiele nauczyć.
Miłego.

.Rodia Dziennik

7 listopada 2019 roku, godz. 17:55 16,8°C

Może nie jest na to tak zimno.

Żeby iść właściwą drogą, wystarczy czasem pobiegać. Nieformalnie uciec na chwilę od życia w bezcelową podróż, zmęczyć organizm i odprężyć synapsy. Swoje ambitne, eleganckie ego ubrać w szarą jak codzienność bluzę i wypuścić wewnętrznego psa na spacer. Dać wybiegać się własnej niechlujności, spocić się i być w tym sobie do twarzy. Zapomnieć, że istnieją jakieś powinności i dążenia, bo tak tylko przed siebie postawić kilkaset innych kroków. Potknąć się, by się w końcu nie przewrócić od tej [...]

.Rodia marek

8 listopada 2019 roku, godz. 8:04

Dwa tygodnie pisałem coś ale jest już tak martwe, że nie mogę na to patrzeć, a byle czego nie dodam.

Też to zauważyłem, ale teraz nie jest już to tylko mój domysł.

No zobaczymy. Dzień dobry Magda.

.Rodia Wiersz

24 października 2019 roku, godz. 22:29

apetyt rośnie w miarę
którą zdejmuję żeby się pokazać

może gdybym zaczął się drzeć
gdy szczęka opada razem z treścią na dno
nie musiałbym się zaszywać

pośród balkonów
bezdźwięcznych
wzniesionych na wysokości
lęku
i zachłanności

nabierając pełne płuca
na tytoń

to co mnie chwyta
przestało się mnie trzymać

więc się nie opieram
by naciągnąć moje myśli
na prosty wiersz

.Rodia Wiersz

17 października 2019 roku, godz. 14:56

słaby układ nerwowy

albo po prostu
słaby układ słów na Twojej głowie

roztrzaskanym półoddechem
wgniatasz szkło na oknie
i żadne z was nie pęka

a jednak koszula zawęża się wokół szyi
i na guzik ten guzik przyszyty

jak ty do świata
taki wciąż przyszywany
w nie swoje miejsce
pod kolejną gruboskórną krtanią

odpadanie, ale nie z gry
tylko dzień ten, wycinasz wzrokiem
kopiesz w kalendarz
sadzisz się
a świat się z ciebie uśmiecha

i jego mimowolna padaczka
rozrywa pierś, która chce oddychać

.Rodia Dziennik

8 października 2019 roku, godz. 18:53 17,8°C

Zostało mi 15 minut.

Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.

Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego.
Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość.
Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.

Amba fatima, się było i nima.

.Rodia marek

9 października 2019 roku, godz. 15:06

Dziękuję za odwiedziny, co mogę powiedzieć - czas leci, obecnie jest wysokich lotów tak myślę. Też czasem nie rozumiem od razu samego siebie, dlatego będę miał pewnie dobre smaczki za kilka, kilkanaście tygodni.

.Rodia Dziennik

3 października 2019 roku, godz. 17:37 48,4°C

Burczy mi w brzuchu.

Długo zajęło mi napisanie tego zdania, wyłącznie po to, by odpowiedzieć na to po co w ogóle je zacząłem. Wieczorem mam sposobność - rzadko, aczkolwiek lubię i tęsknię - zaprosić do płuc papierosa, oczywiście tylko ten uboczny efekt spalania, nie żebym grzebał aż tak głęboko pod skórą.

Pomarszczone ciemno-grafitowym kolorytem niebo i zimna barwa matki ziemi mówią mi czasem, albo mówią do snu: nigdy nie wiem, do kogo w końcu, ale jeżeli mówią do snu, to stanowczo za głośno. Moje oczy znalazły upodobanie w [...]

sprajtka Ala

4 października 2019 roku, godz. 13:25

Będąc nie swój jesteś bardzo Nasz...ale poczekam i zobaczę jak dojdziesz do siebie;)

Następna strona