z celulozą za pan brat
z sacharozą mknę do gwiazd
słodkość rozpływa mi się w uszach
gdy wdycham
eteryczne dźwięki istot
ziemskich i nadziemskich

skrobia skrobie cicho w drewnie
wątłe nuty cedru
i cynamonowych olejków
chloroform usypia mętnie
na wieczne nieoddanie
z eterem w słodkiej parze
tańczy na elizejskich polach
mojego i twojego czoła

próbując nowych barw
nadmanganian fioletowy potasu
korzenne wita ciała
z cytrynowym kwasolukrem łez
na palcach owocowych
glukoz i fruktoz

tylko siarczan miedzi
przesuwa cicho
po niebieskim niebie twoich oczu
chmury waty cukrowej
rodanki gotują się w żyłach
wodór wybucha w sercach
a my oddychamy
spokojnie oddychamy
o dwa ce o dwa
o dwa ce o dwa
i nic
tylko cisza
i fluorescencyjne ogniki
naszych spojrzeń

jak płatek opadły na wietrze
żyłki wątłe słabe
bezwolne lichemu przeznaczeniu
tańczę w przekwitłych ludzkich sumieniach
uderzam słowem
w bębenki uszu
i szukam dawno pogrzebanego
przepisu na zdolność

ktoś przebiegł
aleją śnieżnych umarłych
zostawił ślad
licho upadłe
na sercach powiek
poruszanych wbrew słońcu
na przekór czasowi księżyca

zamknąłem je wczoraj
i już nie otworzyłem
nie ujrzałem
zmiecionych asfaltowych łez
kałuż z róż
i tej krwi
zimnej
zastygłej

jestem wierszem wyzwolonego poety
wierszem nieprzyzwoicie sentymentalnym
że bierze na mdłości

ktoś mnie kiedyś napisał
i oto żyję wedle fabuły
odgórnego scenariusza

nieprzyzwoicie kocham
sentymentalnie tęsknię
wyję po nocach

śmieję się do pokolenia
dzieci słońca i cienia
prosto w twarze

jestem historią
kiedyś umrę z czasem
dymami w ogniu
dziurą w sercu poezji
centrum sentymentalizmu
jestem pokoleniem
romantycznie ocenionym

nieprzyzwoicie mdły opis
przeżyć prozaicznej kartki papieru
napisał kolejny raz
poeta sentymentalny
nie mam na to wpływu
zostałem nieprzyzwoicie romantyczny