- Co widzisz w ciemności? - spytał ją, gdy stali pod zachmurzonym niebem, na którym ledwie tlił się zamglony półksiężyc.
- Zależy o jaką ciemność pytasz. – odpowiedziała. – Czasem masz wrażenie, że giniesz w mroku nocy, bo twoja ciemność zlewa się z otoczeniem. Ale gdy nosisz w sobie światło, jesteś jak dzisiejszy księżyc. Dla jednego możesz być tylko niezauważalną poświatą, a dla innego całą latarnią.

jak kobieta w skurczach, w bólach rodząca samą siebie
trzymając za ręce Boga mówiącego spokojnie: oddychaj, już wkrótce
bez ojca, matki przy boku, z pamięci historii dzieciństwa
do ziemi obiecanej dążąca, stwarzając na nowo swe wnętrze

cicho szepcze kocham
w zazdrości cierpi katusze
serce słyszy kiedy szlocham
nie ma już tych prostych wzruszeń

odbijam się od dna mojej nicości
odbijam się do cna na twej miłości