Gdy wpadnę w ciemny życia mrok
I w nicości swej stanę
Osnuta żelazną nicią dotkliwie raniąca duszę
W zduszonym krzyku niemocy
Z przebitym sercem od kuli z ołowiu
Do Ciebie oddam swe westchnienie
Bo Tyś Miłosierdziem niepojętym .

Dłoń Twoja na wskroś przebita
Ramienia mojego się uczepi niczym kotwica zarzucona przy porcie nadziei
Której to blask wszystko rozpromieni
I Ciebie mi trzeba Boże najdroższy
Twej pochwały ale i chłosty bicza
Bym nigdy nie zbluźniła.

J.R.

Wzneś serce moje
Nad te pagórki zielone
Gdzie motyl kruchość pozostawia
Na płatku maku czerwonego.

Wznieś myśli moje
Nad te lasy zielenią szumiące
W którym śpiew ptasi rozbrzmiewa
Nidy nie cichnący.

Wznieś duszę moją
Nad jeziora błękitne
Co w nich łzy nie wysychają
A jednością z niebem się stają.

Do Ciebie mój Boże
Pragnienia swe wznoszę.

Cisza przeszyta melodią świerszcza
Za otwartym oknem Nadziei
W kłębowisku mgieł pobliskich pól
Osnuta lekkością zaczarowana.

Delikatny półmrok spowiela jej lica
Iż zdaje się być namalowana
Zatrzymana w kolorach ciemnych
Jedynie w blasku zapalonej świecy.

Cisza przeszyta melodią szelestu liści
Porywanych do tańca namiętności
Gdzie wiatr śmieje się pogwizdując
I chucząc zuchwale .

Wielkie to jego staranie
By nie skrzywdzić tak subtelnej i wymownej
Tej która lubi otulać się chustą kolorów
I popijać gorącą czekoladę.

Nie poruszaj więcej mojego serca
Które bić dla ciebie nie może
Bo jakaż to skrajna obłuda
Gdy snuje się nićmi fałszu.

Nie ma mnie dla nikogo
Bo zbyt wielkie rozczarowanie
Usadowione w zamyśle
Ideii bałwochwalczej .