I lśni to łzawe światło, drżące w Twych oczach sennym marszem.
Na ustach wciąż uśpiony smak nocy tamtejszej...
Spójrz, wiatru suknia - wtulona w Twych włosów falę łagodności.
Spójrz, serca bicie – puka w Twej piersi szeptem łkającym.
Muskane nadzieją bramy wieczności - obejmują Cię, tymi ramionami postarzonymi od słojów lat mądrości.
Czy uniesiesz głowę, depcząc skarby przyziemnie tutejsze, by pokochać te, które osnują Cię gwieździstą nicią?

- Czym jest życie?

Szafirowe tęczówki, długie rzęsy i kruczoczarne włosy, które z wiatrem się bawią wiecznością ulotnej chwili… On… Młody chłopiec o starych, mądrych oczach. O duszy pomarszczonej ciekawością świata…

- Czym jest życie?!.. Powiem… To wielka, niespisana i cudowna powieść…
To dzień każdy, jak strona odsłaniająca fragment tajemnicy…
To blask urągający ciemności nieznanego losu…
To ból dotykalny…
Cud wcielonego ducha…
Tak powiedział Norwid…

Jej uśmiech… Ulotny jak blask tlący się w źrenicach. Jej czyste spojrzenie łaknące odpowiedzi,
stukającej do serca i budzącej rozum…
Ileż On by dał, by dotknąć Jej myśli, które teraz tańczą na zabłąkanych, gładkich skroniach…
Które gnają przed siebie, przenikając wszechświaty dobrych rad narodzonych z przeczytanych książek… Może z ust karminowych wypłyną słodkim marszem, przyozdobione [...]