Depresja, mój niemy świadek wewnętrznego rozpadu. Zabiłbym albo zapił, gdybym miał jakiś powód...

Bywa, że wyjście awaryjne zawodzi. Szukasz innych drzwi, znajdujesz. I ściana. Znowu.

Chciałbym się kiedyś pozbierać, z potłuczeń, oparzeń i błędów.
Chciałbym wyrosnąć jak młody pęd przy starym drzewie.
Zapomnieć i odrodzić.
Chyba już nie w tym życiu.

Rozerwany na pół, podarty, postrzępiony. Tak widzę siebie. I nie ma siły, która mnie przekona, że będę całością.
Czy całość może być naprawdę całością? A może połowa jest lepsza, bo chce żyć intensywniej, za dwie połowy?
Albo drzeć się na mniejsze kawałki?

Od kiedy straciłem wiarę w siebie, w swoją siłę bytu - wciąż poszukuję wyzwań, sytuacji bez wyjścia, wydm do przejścia, brzegów bez krawędzi - żeby się wykazać, żeby uwierzyć w siebie, żeby pokonać niemoc krzenącą w żyłach, z dnia na dzień gęstszą. Czy warto, nie wiem, ale coś pcha do przodu, trzyma nad głową bat i śwista...

Chcesz więcej, ciągle więcej i nieważne za jaką cenę. Chcesz godnie żyć, musisz chcieć, musisz wygrywać. Oddajesz się światu, a świat jednym ruchem zmiata cię z planszy gry. Stajesz przed lustrem i nie widzisz nic. Martwe oczy, pytające oczy - życie to życie, czy życie to gra. Jeśli gra? To o co, czy warto sprzedać się dla gry?

Rzucasz się na życie, wyrywasz kęs za kęsem. Smakuje, boli, piecze, dusi..
I stwierdzasz, że sam znikasz, powoli.

Nie mieć punktu zaczepienia, gdy wali się świat - podobno życie jest piękne.
Więc szukam owego piękna
- w nagości drzew i w drodze bez celu.
Ktoś kredą na złamanym
" nakaz jazdy w prawo" nabazgrał : idź.
Więc idę, sam nie wiem gdzie.
Do nieba, piekła albo tylko do następnego dnia.
Z jednym pytaniem : co jest najpewniejsze?

Wiesz jak to jest zanurzyć się w takim mroku, z którego już tylko krok do piekła? Ktoś podaje ci rękę, ale jej nie widzisz. Masz siłę, żeby myśleć, ale nie masz siły, żeby tę rękę chwycić. Toniesz, toniesz we własnym świecie, który sam stworzyłeś.
Jesteś Panem tegoż świata i jednocześnie nikim. Może nie wiesz. Ja wiem, bo w nim "żyję".

Błąd za błędem. Wniosek za wnioskiem. Myślisz, że to coś da? Wyciągasz miłe frazy z każdego dnia, jak sznurówki z przemoczonych trampek...
Trampki rzucisz w kąt - życia nie możesz.

Łatwo wspiąć się na wyżyny marzeń, gorzej z powrotem. Nie ma ścieżek, nie ma schodów, nie ma utartych szlaków. Nie ma nikogo, kto powie : będzie dobrze.
I spadasz w dół, na łeb, na szyję. Spadasz niespełniony i rozgoryczony własną porażką, głupotą i biedą w rozwalonym sercu...

Nie mogę inaczej jak iść, łamać kark każdego dnia i czekać, aż odrośnie. Znowu iść. Żyć w schemacie dnia i bladej od marzeń nocy. Głuchy, niewidomy, spragniony i głodny.
Czego zapytasz?
No właśnie...

Znaleźć sposób na siebie, na ocalenie tego, co jeszcze można ocalić przed wymarciem, zniszczeniem, wyziębieniem. Chciałbym.
Coś się odzywa, czasem, jakby chciało jeszcze poszumieć, jak drzewo wiosną wypuścić młode liście. Ale tylko czasem.

Tak łatwo rozerwać własną duszę, podeptać, zmiażdżyć.
Tyle, że ona wciąż chce, czegoś chce...