Bo z miłością jest jak z parówkami - wpychasz tyle uczuć i emocji w nią, że w końcu staję się zlepkiem frustracji i pokładanych nadziei. A ile jest miłości w miłości?

Masz babo swój placek - jesteś sama. Tak, jak chciałaś. Jesteś wolna, nie masz ograniczeń, możesz niszczyć się do woli. Nikt Ci nie zawraca głowy, nikt nie mówi Ci co masz robić, nikt nie sugeruje Ci żebyś coś zmieniła, nikt nie lituje się nad Tobą, nikt nie dba żebyś poszła wcześniej spać, albo wypiła o jedno piwo mniej, kiedy wychodzisz na miasto. Nikt nie mówi, że tęskni i czeka, bo nie czeka i wcale już nie tęskni. W Twojej głowie nieco inaczej ta wizja wyglądała, co? Miałaś stanąć na nogi, a tymczasem nie masz siły, żeby cokolwiek ze sobą zrobić. Miałaś odetchnąć z ulgą, a czujesz że coś uwiera Ci przeponę i rozrywa pęcherzyki płucne. Miałaś napawać się ciszą, a skrupulatnie zagłuszasz ją muzyką. Stała się nieznośna, co?

Przestałam szukać potworów pod łóżkiem, kiedy zdałam sobie sprawę, że są one wewnątrz mnie.Wiele potworów było pierwotnie wrażliwymi osobami, niektóre nadal nimi są. Odkąd łza i wrażliwość stały się słabościami, człowiek przestał być już człowiekiem. Stał się herosem, który nieustannie walczy o to, by strzała nie ujęła jego Ahillesowej pięty. By nie polec. Na polu bitwy jesteśmy niepokonani, impulsywni. Nieposkromieni. Dopiero w domowym zaciszu dostrzegamy ile ran odnieśliśmy w tej małej, toczącej się wewnątrz nas, bitwie. Bezsensownie przelana krew, w imię śmiesznych ideałów. Kupka strzępów emocji, potarganych przez sztylety, osiadłych gdzieś na dnie psychiki, gdzie pośrednio odnoszą zwycięstwa, giną bądź uznane są za zaginione...
Gubię się, cały czas się gubię....

I naprawdę, przyrzekam, naprawdę chciałabym być chociaż dobra, jeżeli nie mogę być najlepsza, dla Ciebie. Chciałabym być Twoim oparciem, a nie tylko ciężarem. Chciałabym być powodem Twojego uśmiechu, zamiast grymasem poirytowania. Chciałabym przeżyć z Tobą chociaż jeden dzień pozbawiony złości i wielogodzinnego milczenia. Chciałabym, żebyś chociaż raz był pewien tego, co mówię, tak jak pewna tego jestem ja. I wiesz czego chciałabym najbardziej? Chwycić Cię za rękę i wziąć na spacer. Nie ważne gdzie. Po prostu iść przed siebie, bez celu. Nawet milcząc. Bylebym czuła, że jesteś dla mnie tak, jak ja jestem dla Ciebie. I chciałabym spojrzeć Ci w oczy i uśmiechnąć się. Przytulić się i wraz z łzami kapiącymi na Twoją koszulkę, wyrzucić z siebie cały żal i ból raz na zawsze. Znaleźć w Twoich ramionach to, czego szukałam przez całe swoje nic nie warte życie. Chciałabym po prostu zasnąć u Twojego boku, a rano budzić się, widząc Twój uśmiech.

I może nie jestem dobra, może nie zasługuję na te wszystkie rzeczy, które codziennie otrzymuję. Może nawet nie jestem warta żadnego z tych Twoich ciepłych słów. Może i jestem potworem, ale wiesz... ten potwór strasznie mocno Cię kocha...