Początkowo bardzo stresująca praca, przestała silnie oddziaływać na emocje, przestała się śnić. Mogłem przejrzeć przez mgłę nowicjusza i dostrzec zalety tego zwariowanego zaprzęgu. O dziwo, najważniejszą z zalet okazała się możliwość dojazdu rowerem. Nie chciałem jeździć samochodem z Mamą, bo oznaczało to krętą ścieżkę do, jak i z przychodni, czyli wizyty w charakterze prywatno-służbowym u różnych „Danusi i Heńków”. Godzina w tę, czy we w tę, robiła mi różnicę, którą pragnąłem wyszarpać dla [...]

Nie dogadywałem się z lekarzem, w tamtym czasie jedynym na pokładzie. Pozostawał ostatnią osobą z załogi, której nie mówiłem po imieniu, z wyjątkiem Matki, co wskazywało na charakter relacji czysto służbowej. Nawet do jego żony, a mojej szefowej, którą widywałem tylko raz na jakiś czas, zwracałem się po imieniu. Wydawało się to dziwne, zwłaszcza że znaliśmy się już wcześniej. Pomagałem mu między innymi przy pracach budowlanych, kiedy stawiał dom, a rozładunek węgla do przychodni był niemal tradycyjną [...]

W trzecim tygodniu, do naszej skromnej ekipy dołączyła biologiczna córka szefowej, a niebiologiczna córka doktora – Daria. Ładna kobieta przed trzydziestką, o złocistych, długich włosach i kasztanowych oczach. Nie widzieliśmy się ponad dwadzieścia lat. Pamiętałem ją jako małą dziewczynkę, jeszcze z czasów gdy Matka zabierała całą rodzinę na odwiedzinki do koleżanek z pracy. Daria na stałe przebywała w Grecji, jednak w Polsce zatrzymał ją „Lokdałn”. Razem z Renatą, czyli szefową, ciężko przeszły Covid-a. [...]

Trafiłem tam w czasie kryzysu, dokładnie pierwszego lub drugiego stycznia 2021 roku. Mama – pielęgniarka, mówiła „Maksiu ratuj!”. Zima, aczkolwiek spóźniona, była pełna śniegu i mroźna. Cała okolica przeszła rewolucję światłowodową bodaj dwa miesiące wcześniej. Niestety, jak przystało na wczesną fazę wdrożenia wielkiego projektu, coś nawaliło – zabrakło Internetu na bodaj dwa dni. Praca w klinice stanęła więc na dobre. Służba ochrony zdrowia zdążyła zadomowić się w epoce cyfryzacji. Zdawałoby się [...]

Rok 2020 mógłbym paradoksalnie zaliczyć do bardziej udanych. Nie udzieliła mi się covid-owa sraczka, a izolacja nie robi różnicy. Udało się przeczytać i zrecenzować około dwudziestu książek. Miało być sto sztuk, ale poniosła mnie wyobraźnia. Nie jestem żadnym bibliofilem. Czytam tylko dlatego, żeby nakręcać pisanie, przełamywać blokady twórcze, i to działa. Przy okazji powiększa się skarbnica cytatów.

Książka roku 2020 bez dwóch zdań – „Maszyna do pisania” Katarzyny Bondy. Parę konkluzji tam zawartych [...]