Stań się lep­szym człowiekiem. I za­nim poz­nasz ko­goś upew­nij się, że znasz siebie i że nie będziesz chciał być ta­ki jak on chce, ale będziesz sobą.

Potrzebujesz światła tylko wtedy, kiedy robi się ciemno. Tęsknisz za słońcem tylko wtedy, kiedy zaczyna padać śnieg. Pojmujesz, że ją kochasz, kiedy pozwolisz jej odejść. Zauważasz, że byłeś szczęśliwy tylko wtedy, gdy ogarnia cię smutek...

Przyz­wycza­jenie do sa­mot­ności by­wa z re­guły niebez­pie­czne.. Zresztą jak każde przyz­wycza­jenie.. Ach, gdy­by jej zim­ny od­dech mógł musnąć Twą szyję, wie­działbyś, że tak trud­no jest być.. Cza­sem zos­ta­jesz z niczym, bo wszys­tko od­dałeś tym, których kochasz... Pa­miętaj, przy­jaciele nig­dy nie od­chodzą.. A Ty? Czułeś kiedyś ból tak wiel­ki, że za­bierał Ci od­dech i zat­rzy­mywał ser­ce? Bez­radność nas przygnębia, wiem..

Zraniony przez życie, niczym niedźwiedź szczu­ty przez łowców, zaszył się w głębię os­toi swej samotności... Bał się że, w oślepłej bólem ob­ro­nie, może po­kaleczyć i przy­jaciół... Pot­rze­bował od­na­leźć w sa­mym so­bie, tę siłę która poz­wa­la na cho­ciaż nikły, uśmiech dla nich.

Nauczyłam się umierać w sobie. Nauczyłam się ukrywać cały strach.

Myślałam, że gorzej nie będzie. Oto jak przewrotna natura ludzka może zagrać mi na nosie. Jestem typowym przykładem debilizmu naszych czasów. Nie wiem, gdzie idę, nie wiem co robię i na dodatek nawet się nie staram starać. Zupełna prokrastynacja. Siedzę w czterech ścianach gapiąc się bezmyślnie w sufit, a gdzieś w zakątkach podświadomości drą się na mnie resztki zdrowego rozsądku, żebym coś ze sobą zrobiła. Lecz się już nawet słuchać nie chce.

Przynajmniej w mojej głowie zaczęły szaleć jakieś emocje. [...]

Noszę w so­bie tyl­ko bijący ka­mień, obar­czo­ny kil­ko­ma set­ka­mi zmar­twień.

Nie ma ko­goś kto mówiłby ciągle prawdę al­bo ciągle kłamał. Jes­teśmy ciągle „po­między”. Tak nam wy­god­niej. Nam. Egoistom.

Często szu­kamy ro­man­tyków, poświęcających się dla nas książąt z ba­jek, pięknych, mądrych, idealnych....
Jed­nak tak nap­rawdę prag­niemy ko­goś, dla ko­go sza­cunek, wier­ność i miłość stają się pod­sta­wowy­mi war­tościami, a za­sady mo­ral­ne nie są przy­kurzo­ne na półce życia.
Ro­man­tyzm jest miarą in­tymności ser­ca, nie po­kazówką dla zaz­dros­ne­go świata.

Ma­my tu­zin kom­pleksów us­to­sun­ko­wanych na przes­trze­ni lat, ste­reoty­py rządzą naszy­mi neuro­nami. Stwier­dza­my, że nig­dy nam się nic nie uda, ro­bimy z siebie ofiary lo­su. Porównu­jemy wszys­tkich ze sobą. Jed­nak czy ideały są w rzeczy­wis­tości ta­kie, ja­kie stworzyła nasza wyobraźnia...?
In­ni nie mają Two­jej tęczówki, nie widzą wad wyima­gino­wanych siłą Two­jej psychiki.

"Wybacz Kochanie, wszystkiemu winien diabeł. Na pewno następnym razem dam mu radę."