Och, panienko, cóż mam rzec?
Wartownik mego serca bram przestał strzec.
Próbował zatkać uszy przed dźwiękiem twego kojącego głosu.
Starał się uniknąć widoku włosów, o kolorze złotego kłosu.
Usiłował nie baczyć na tęczówki, co posiadły barwę oceanu...
Lecz co się stało temu opornemu jaśniepanu?

Jego zbroja swój piękny połysk straciła
I zniknęła wola walki, która w nim się tliła.
Miecz, którym tak walecznie wojował,
W straceńczym geście do pochwy schował.
Ów wystraszony pan pobladł z jednego powodu,
Który powstał podczas nieznacznego epizodu.

Co się więc stało, iże mężny wartownik zaprzestał walczyć?
Toć to jest proste! Nawet on nie mógł siły dwóch słów zwalczyć!
Wypłynęły one z ust waćpanny, z której miłością od dawna się spierał,
Ale ugiął się pod ciężarem szczerości tych słów, aczle ich nie popierał.
Piękna panna bitwę wygrała i serce me zdobyła,
A ja do dzisiaj zastanawiam się, jak ona to zrobiła.

Może i zadośćuczynienie da ci wygrać jedną bitwę, lecz to właśnie dzięki niej przegrywasz wojnę.

Lekko unoszę się nad ziemią.
Wiruję na tle błękitnego kresu.
Białe włosy wesoło tańczą wokół mnie.
Łagodnie tnę powietrze,
lecąc ku śnieżnobiałym chmurom.
Czuję swobodę.
Wolność.
Niezależność.
Szybuję, noszona na niewidzialnych skrzydłach.
Frunę, niczym więziony ptak,
który pierwszy raz zaznał smak wolności.
Lecz dzieje się coś tajemniczego.
Odczuwam dziwną lekkość,
jakbym od środka była całkowicie pusta.
Patrzę w dół
śmiejąc się z ludzi,
przypominających zapracowane mrówki.
Ale ten chichot
krył w sobie beznamiętność i brak radości.
Mimowolnie bacznie się rozglądam
w poszukiwaniu czegoś.
Lecz, co było tym czymś?
Tym, co mogło wypełnić pustkę?
Ogarnia mnie tęsknota.
Nostalgia.
Żal.
Mimo swobody i niezależności,
wolność jest mi obca oraz nieznana.
Jak gdyby wolny ptak
tęsknił za rodziną trwającą w zamknięciu.
Rodziną...
To [...]