Zbyt ulotna jesteś abym mógł Cię mieć,
Zbyt odległa w swych marzeniach bym mógł je doścignąć.
Twe oblicze zbyt piękne by wzrok mój je omijał,
Zbyt zmienna Twa natura, bym ją zrozumieć mógł.
Zbyt idealna, żeby nie pokochać.

Polsko- kraju krwią mych przodków płynący, kraju gdzie łza pierwsza po mym policzku spłynąć musiała, gdzie szept cichy matki mej usłyszeć dane mi było, gdzie pierwsze me słowo z wiatrem poleciało w przestworza. Do tych niebios polskich wznosiłem me modły, wyście mi świadkiem radości były, po tych pagórkach wędrowałem o świcie i w tych rzekach kąpałem o zmierzchu.
I czemu teraz mój drogi Boże doświadczyć Ci przyszło me kochane strony i czemu z tych stron słyszę płacz boleści.
Czy nie mogłeś dać mu wspiąć się ku górom Boskim, przy zachodzącym słońcu przylgnąć do łona Matki?
Otrzyj łzy ojczyzny mej, niech wzniesie pewnie głowę swą ku Tobie i niech zawsze będzie mym krajem szczęśliwym.

Historia o potędze, która wzbudzała zachwyt, o sile która wywoływała strach, o marzeniach, które poniosły na kres świata nas, którym dane było śnić.