Jestem kobietą
Reprezentantką piękna i miłości
Dającą życie
A nie mającą prawa go odebrać
Moim obowiązkiem jest dbać o każde życie
Bo jestem matką wszystkich dzieci
Jeżeli któraś z kobiet nie dba o życie swojego dziecka
Moim obowiązkiem jest o to życie zadbać
Moim obowiązkiem jest służyć radą i pomocą
Moim obowiązkiem jest służyć miłością
Moim obowiązkiem jest kochać i przytulać
Moim obowiązkiem jest kochać i przytulać wszystkie dzieci świata
Mam prawo nie lubić dzieci, mam prawo nie mieć dziecka
Ale mam obowiązek kochać i troszczyć się o wszystkie dzieci świata

Moim obowiązkiem jest troszczyć się o wszystkie matki świata
O te, które są przy swoich dzieciach i ofiarują im wszystko, co mają
I o te, które zawiodły i okazały [...]

Nie pytaj
Nie rozumiem
Tu nie da się rozumieć
Widzę Cię tylko
Gdy płynę Sekwaną
Uchylam usta
Słowa nie oddają piękna

Jakie wartości przekazywać dalej?
Uczyłeś mnie miłości, szacunku, tolerancji
Gdy widzę rozpacz, strach i bezradność
Przestaję kochać i nie toleruję

Podziwiam Twe kościoły
Lecz nie mów mi o Bogu
To w Jego imieniu zalali krwią bruk Twój
A co za swym Panem kryją?
Nie pytaj
Tu nie ma miejsce na zrozumienie
Je suis desole
Je ne comprend pas

Ty tam
Ja tu
I nikt w to nie wierzy
Gdy tylko może
Stara się uderzyć
W to, co kruche

Kruchosć staje się niesłowna
Bez wyrazu twarzy
Bez śmiałości ducha
Gdyby tylko śmiała się
Od ucha do ucha
Nie byłaby kruchością

I gdyby tylko czas
Mógł biec jak szalony
I właściwie biegnie
Lecz ona nie nadąża
I tak szybko więdnie
Bo przecież jest krucha

Kiedy wysychała
I nikt jej nie karmił
Stała się listkiem
Wyschniętym owocem
Szepptał jej pół-gwizdkiem
Klon rozczarowany

Lecz przyszedł dzień
Jasny i promienny
Wzniósł ją ponad domy
Ponad chmur tajemnych
Kłęby, ponad bramy
Ponad wszystko

I jeśli cię gryzie
Czytelniku drogi
Co dalej z kruchości
Pozostało tutaj
Odpowiedź znajdziesz
W podeszwie trzewika

Paulina Piechówka

Tak mi się wydaje, że gdy wylatywałeś

Zaczepiłeś o skrzydło samolotu Słońce

I nie wiem co czułeś, i o czym myślałeś

Nie widzę niczego, nie szukam, choć błądzę

Tkwię tak wciśnięta sufitem w podłogę

Nie słyszę już ścian, choć tak głośno szepcą

I tak sobie myślę: Ile jeszcze mogę?

Czy ktoś w ogóle słucha? Nie słuchają, nie chcą

Choć mają pytania, mówią między sobą

Co robię, co u mnie i czy chociaż tęsknisz

A ja się otruwam między każdą dobą

Ogłuchłam na żale i na sto obietnic

I tak egzystuję, i wszystko mi jedno

Każdy się rozwija, wciąż dąży do celu

Moje plany nikną, moje cele bledną

Żyję tak z dnia na dzień pośród godzin wielu

Paulina Piechówka