Pocięłam się. I co z tego? Obchodzi cię to? Nie.
Nie widzisz cierpienia, bo zaburzyłoby twoją idealną wizję świata.
Musiałbyś zauważyć sieroty, dzieci rodziców po rozwodzie, osoby dotknięte śmiertelnymi chorobami, głodujących...
Chce ci się?
Nie.
Więc będziesz szedł obok umierających, a oni nie będą śmieli się odezwać. Żebyś żył, żebyś trwał w błędzie.

Nawet nie wiem, od kiedy jestem chodzącym kłębkiem przeciwieństw, które w oczach innych tak się spajają, że ich nie widać.

I tak, przez ten czas, kiedy nie mieliśmy kontaktu, byłam zajęta spokojnym nienawidzeniem cie. Moja kreatywność w wyzwiskach nie miała końca, a za dialogi, w których wyrzucam ci winy, mogłabym spokojnie dostać literackiego Nobla.
Tak więc, kiedy już rozwinęłam swoje umiejętności językowe, a kontakt z tobą stał się możliwy, znowu modlę się do ekranu telefonu, pragnąc najbardziej na świecie, by się zaświecił ogłaszając twoje przeklęte, piękne imię.