Sercom, co łakną dziś rozkoszy
myśli mimowolnie wciąż wtórują
szept nieśmiały się panoszy...
dreszcze z ciałem rytm malują

Tam gdzie słowo nic nie może
gest donośniej brzmi od krzyku
piękniej jak polarne zorze...
jaśniej niźli w słów słowniku

Lecz meandrów tych jest sednem
by nie spętlić się w pośpiechu
i czy dla chwili tylko jednej...
warto będzie zaznać grzechu

Nadejdzie czas, gdy Cię obejmę
wiesz… tak do utraty tchu...
woal z oczu wtedy zdejmę
jakbym zbudził się ze snu

Usta nasze w błogim zatraceniu
splecione w utuleniu ramiona…
bojaźń zejdzie z drogi uniesieniu
wnet plan wyśniony się dokona

I chociaż pisać za ładnie nie umiem
a słowa piękne nie są moją rutyną…
wiedz, że to prawdy rwący strumień
gdyż prosto z serca dla Ciebie płyną

Poprzez złudzeń przepastne knieje
kroczy tropem nadziei złudnych…
Ciernisty szlak… wiatr oczom wieje
Smutek władcą myśli bezludnych

Mórz bezpańskich łez nigdy nie omija…
Przyklęka tam, jak nad mogiłą nieznaną
Swoje ukradkiem z policzków spija…
kryjąc w uśmiechu swą twarz stroskaną.

Jeśli nie dojdzie… żalem zagubiony
odda się w jasyr woli przeznaczenia…
Z drogi tej niemocą wiary zawrócony
Zaśnie… nie nastawiając już budzenia

dla jutr co przyszłość zwiastują
w uśmiech twarz swą przyodzieję
słowa niechaj lepiej smakują
Tym, których serce się śmieje

troskom które w byt są wpisane
miejsce na smutek także zostawię
lecz nie teraz, kiedy z przyjaźnią
tak wspaniale dzisiaj się bawię...

Wygasłych uczuć echo dogorywa
rozmyta już ich barwa jaskrawa
kronikę wspomnień cieniem okrywa
na resztę jutr, wszechobecna obawa...

Zapomnienie, może znów wyzwoli
wolę na szczęście gdzieś dawno schowaną
i nawet jeśli, coś znowu zaboli...
warto, jestli nawet zeszłe żale zostaną

Zimna otchłań myśli osnuwa
mrokiem spowite… ciszą pełne
Kres przyszłości horyzont kreśli
Teraz, za niektóre wczoraj… uśmiech
Konspekt jutr pusty…
Numerek pobrany… kolejka
I już… nareszcie!
Powieki jak betonowa kotara
lecz uśmiech już wieczny…
jak milczenie.

Ciszej brzmią nasze wzniosłe słowa
Nie nam już dane pieścić nimi słuch
Więcej niczego nie będzie od nowa
Milczeniem zastyga kolejny ruch…

Lecz wspomnienia krzyczeć zawsze będą
I tegoż to głosu nigdy nie wyciszę
A tą dla duszy, upojną gawędą…
Tęsknotę napoję, choć Ciebie nie usłyszę.

Słowom wierności dochować
Prawdą ośmielić wiarę
Urazy w grobach pochować
W nagrodę zamienić karę.

Wiarę wskrzesić znów w Tobie
Duszę wypchać otuchą…
W tym oto szczerym sposobie
Bym przykląkł złamany skruchą

Głupota spuszczała szlabany [...]

Wolności moja!
Po cóż mi ty jesteś...
Jeśli w bezkresie pamięci
tamta niewola milszą mi była.
Na nic swoboda wyborów
gdy uciech cielesnych
nawet przepastnym ogromem
Tej Jedynej
zastąpić nie sposób.
Wyzwolić się z oków miłości
Tylko po to...
by świadomość dorosła do faktu
że substytut prawdziwe przeżytego uczucia
nigdy doń nie dorośnie.
Utopia…
Wypaczony sens trwania…
W końcu wspomnienia
których nawet największe rozkosze
nie zagłuszą póki myśli świadomych nie odbierze
... istnienia kres.

Jakże bym chciał wtopić się w ciszę
i widmo zaszłości za sobą zostawić…
Jednak, za dobrze jeszcze ból słyszę
Bym, już urazy mógł ułaskawić…

Wstecz myślą patrząc tylko zgiełk widzę
Czułość się kryje pośród zła odmętów…
Na zawrót sił nie mam, albo się wstydzę
a może dosyć już mam ciągłych zakrętów.

Od jawy już szczerze wolę to, co się śni
Wiec tęskno czekam, do chwili aż zasnę
Może coś tam się jeszcze gdzieś tli
Ale cóż z tego… kiedy ja gasnę…

Żebrzące wciąż pragnienia…
marzeń niedoszłych pełen wór
Zamiast światła gęsto od cienia…
w prospektach myśli góruje sznur

Horyzont za bagnem nieprzebytym
widokiem swym raczy już tylko sny
Wołanie cichnie przed skowytem…
Gdzieś hen zgubiło się nasze My

Los wyrokiem nadzieję uciszył…
myślenie kreuje złowieszczy zew
daremny krzyk, kiedy wola nie słyszy.
Rana na wieki… choć skrzepła już krew.

Rzekł przejęty wisielec do drugiego wisielca;
- no popatrz, jaki desperat był z tego topielca...

Zmysły ich w uczuć niewoli
u tęsknoty zapożyczają tchu…
Próbie chcą sprostać w niedoli
kiedy ona jest tam a on wciąż tu.

Dla wyroczni zwidów za mali…
chociaż, miłość ich zenitu sięga
nie pewni, więc czy ciała ich scali…
w cud prawdziwy, wirtualna przysięga

Dwie ojczyzny, choć pod niebem jednym
Miłość jedna a dwie wielkie tęsknoty…
I jedno marzenie ich, by dzień powszedni
spoił obojgu dłonie w nierozerwalny dotyk…

Wspomnienia kruche w niweczy giną
Prędzej niż później dobiegną po kres…
Jak czasu ulotność z pamięcią się miną
Bez woli na powrót jak niechciany pies.

Lecz są i takie, co jak towarzysz wierny
Do końca w istnienie jak w spiż są wryte
i jak komnat zamkowych stary odźwierny
Pamięć stróżuje, by nie zostały zmyte…

Wyłudzając z „teraz” czas dla przeszłości
Umysł przenika w odeszłych dat annały
aby w lukach ludzkiej niedoskonałości...
piękne wspomnienia kruche się nie stały.

W kurniku wielka nastała smuta...
bo kury jaja znoszą, ale nie koguta.

* fraszka polityczna