Sercom, co łakną dziś rozkoszy
myśli mimowolnie wciąż wtórują
szept nieśmiały się panoszy...
dreszcze z ciałem rytm malują

Tam gdzie słowo nic nie może
gest donośniej brzmi od krzyku
piękniej jak polarne zorze...
jaśniej niźli w słów słowniku

Lecz meandrów tych jest sednem
by nie spętlić się w pośpiechu
i czy dla chwili tylko jednej...
warto będzie zaznać grzechu

Nadejdzie czas, gdy Cię obejmę
wiesz… tak do utraty tchu...
woal z oczu wtedy zdejmę
jakbym zbudził się ze snu

Usta nasze w błogim zatraceniu
splecione w utuleniu ramiona…
bojaźń zejdzie z drogi uniesieniu
wnet plan wyśniony się dokona

I chociaż pisać za ładnie nie umiem
a słowa piękne nie są moją rutyną…
wiedz, że to prawdy rwący strumień
gdyż prosto z serca dla Ciebie płyną

Poprzez złudzeń przepastne knieje
kroczy tropem nadziei złudnych…
Ciernisty szlak… wiatr oczom wieje
Smutek władcą myśli bezludnych

Mórz bezpańskich łez nigdy nie omija…
Przyklęka tam, jak nad mogiłą nieznaną
Swoje ukradkiem z policzków spija…
kryjąc w uśmiechu swą twarz stroskaną.

Jeśli nie dojdzie… żalem zagubiony
odda się w jasyr woli przeznaczenia…
Z drogi tej niemocą wiary zawrócony
Zaśnie… nie nastawiając już budzenia

dla jutr co przyszłość zwiastują
w uśmiech twarz swą przyodzieję
słowa niechaj lepiej smakują
Tym, których serce się śmieje

troskom które w byt są wpisane
miejsce na smutek także zostawię
lecz nie teraz, kiedy z przyjaźnią
tak wspaniale dzisiaj się bawię...

Wygasłych uczuć echo dogorywa
rozmyta już ich barwa jaskrawa
kronikę wspomnień cieniem okrywa
na resztę jutr, wszechobecna obawa...

Zapomnienie, może znów wyzwoli
wolę na szczęście gdzieś dawno schowaną
i nawet jeśli, coś znowu zaboli...
warto, jestli nawet zeszłe żale zostaną