Gdy myślę, co mógłbym zrobić, by spędzić z nią chwilę. Tak naprawdę to ona nigdy nie spędzi ze mną chwili, nie na odwrót.
Bezsilność.

Siedząc samotnie w czterech ścianach, ma się aż nadto czasu na wieczną rozmowę z myślami.

Te uczucie, gdy ważna osoba nie potrafi znaleźć chwili, by pogadać... Nie może znaleźć chwili, by choćby odpisać.
Chcę krzyczeć, lecz krzyk pozostaje w sercu zduszony czarnym smutkiem.
Niczym lot w dół, w ciemną noc, pod gwiazdami, w nieskończoność.

I nadejdzie czarny dzień, gdy znikniesz z moich oczu na zawsze i skończę się niczym wspomnienia z Tobą.

Nikt nie mówił, że dusza umiera latami. Nie pisałem się na to.

Wolałbym jej nigdy nie poznać, niż mieć ją w umyśle niczym trucizna płonąca bólem we krwi z każdym uderzeniem serca coraz mocniej, gdy ją widzę.

Gdy radość z cierpieniem się miesza to tak jakby umierać i zmartwychwstawać nieskończenie wiele razy.

Miliony spadających płatków, tak delikatnych na wietrze.
Tak szybko ginących na mej dłoni. Zimne okruchy anielskich łez.
Tak romantyczne.... Oh, już nie dla mnie.

Mam wszystko, a jednak chłód mojej skóry otacza pustkę wylewającą się ze zmęczonych oczu.

Piękne oczy, słodki uśmiech, długie włosy splecione w kucyk.
Dziewczyna bez twarzy.

Zgubiłem ścieżki, więc jest mi wszystko jedno dokąd pójdę.