Twe oczy, jak miłość pełne rozkoszy.
Unoszący się błękit pośród fal głębia,
Co mój podziw w ich pięknie zgłębia.
I jak światło z mroku moje lęki opustoszy.

Lecz, gdy zaglądam w ich wnętrze,
Moje myśli stają się coraz gorętsze.
Widzę rozległe morze - pełne cierpienia,
Jak niemożność spełnienia jakiegoś marzenia.

Dlaczego cierpisz?
Skoro masz w sobie szczęścia tak wiele,
Co mój zapał wzmacnia w tym dziele?
I wielkim sercu o niegasnącej miłości,
Które łączy inne we wspólnej jedności.

Próbując odpowiedzieć na to pytanie wnikliwie,
Dostrzegam jego trud dotkliwie.
Bo Ty chowasz tyle cnót mądrości,
Jak niebiański Anioł czystości.

Lecz mimo tych spojrzeń wielu.
Nie chcę dostrzegać w nich bólu, lecz spełnienia,
Jak przy nagłym znalezieniu natchnienia,
Podczas bezkresnej drogi do celu.