Bez Ciebie, nie potrafię zaznać miłości.
Bez Ciebie, nie czuję szczęścia i radości.
Bez Ciebie, piękno jest mi oddalone,
Bez Ciebie, niebo gwiazd jest pozbawione.

Twój uśmiech podobny do słońca o świcie,
Och Julio, ma Julio, kocham Cię nad życie.


Pusta polana w parku, kwiatami porośnięta.
Dawno już jest samotna i żyje zapomniana.
W technologicznym świecie, tak bardzo zacofana.
Jest dzisiaj przez człowieka, zwyczajnie pominięta.

Na jednej z półek szafki, okryta kurzem leży
książka w żółtej oprawie. Została porzucona
I w nowoczesnym świecie jest ona zagrożona.
Bo człowiekowi na niej, po prostu nie zależy.

Każdy w dzisiejszym czasie, ciągle na czymś skupiony.
Nie zwraca już uwagi, na chwile i drobnostki.
Uważa je za głupie, nie warte nic błahostki.
Przechodzi ktoś, odchodzi ktoś nie zauważony.

A ja tak nie potrafię i chodzę roztargniony.
O Tobie ciągle myślę i wciąż o Tobie marzę.
I tylko Ciebie widzę, w tym całym obcym gwarze.
Przez Twoją wyjątkowość, zwyczajnie oślepiony.

Jest piękna, więc czemu tek niedoceniona?
Jest wyjątkowa, czemu tak trudno to zauważyć?
Jest hojna, bo tak wiele daje.

Daje czas, czas ukojenia, czas marzeń.
Daje tak wiele, a my tego nie widzimy.
Daje coś wyjątkowego, a my tym gardzimy.

Miliony drobnych uprzejmości.
Miliony chwil smutku i radości.
Miliony szans na lepsze życie.,
A wy wciąż tego głupcy nie widzicie.

Pomimo tego ona i tak nie przestaje
I wciąż nieustannie, nam tak dużo daje.
Tak wiele, że w pośpiechu tego nie widzimy.
I w tej codziennej szarości, nieprzerwanie błądzimy.

I tylko Nieliczni doceniają ,
To jak wiele jej zawdzięczają.

Tylko Nieliczni spoglądają w niebo.

I tylko Nieliczni marzą, tak, marzą...

Gwiaździste niebo widzę
I srebrną tarczę Księżyca.
Sen spokój duszy przynosi
I to mnie w Nocy zachwyca.

Bo to jest czas na marzenia,
Czas to jest wyobraźni.
Dlatego z Nocą na zawsze
Chcę zostać w pięknej przyjaźni.