I choć wszystko dookoła mnie się waliło i paliło, to będąc w jego ramionach uwierzyłam, że w końcu będzie dobrze.

Wychodzę z założenia, że najlepsza chwila w życiu jest wciąż przede mną.

Czasem nieufność wynika z tego, że kiedyś ufaliśmy bezgranicznie.

Za czym my tak się spieszyliśmy? Za dorosłością? Za podejmowaniem decyzji, za które tylko my jesteśmy odpowiedzialni? Za błędy, które przynoszą większe konsekwencje niż kara od rodziców? Bądź teraz dorosły, żyj jak dorosły, zachowuj się jak dorosły, teraz właśnie tego inni będą od Ciebie oczekiwać. Nie bądź głupi, nie zachowuj się jak bachor, znajdź dobrą pracę, mieszkanie, załóż rodzinę. Przemyśl wszystkie decyzje, nie biegnij ze wszystkim do mamy. Płacz tylko w poduszkę przed pójściem spać, za bardzo się nie śmiej, bo to nie wypada. I tęsknij za dzieckiem, którym byłeś i żałuj że nie byłeś nim wystarczająco długo.

Spokojnie, bez pośpiechu. Jeszcze pojawi się ktoś, kto sprawi że uwierzysz w miłość.

Życie to mecz, w którym jesteś głównym rozgrywającym. Piłka to los, który dostajesz. Twój los jest w Twoich rękach. Jak potoczy się Twoja gra?

Czasami smutek wynika z tego, że nie masz z kim dzielić swojej radości.

Cenną umiejętnością jest nauczyć się przebywania w samotności, ale prawdziwą tragedią jest do niej przywyknąć.

Jedna osoba łamie serce, inna je naprawia. Kiedyś pojawi się ta druga osoba. I tego się trzymam.

Nakarm mnie, ogrzej mnie, daj mi pić. Przytul, otul, pocałuj. Poczytaj mi książkę, zaśpiewaj piosenkę. Zagraj mi na gitarze, przeczytaj wiersz. Pojaw się wreszcie, przybądź, bądź, kochaj. Zostań, nie uciekaj, nie rań. Bądź realny.

No i cholera, przyszła rozpacz. Usiadłam, piję kawę i myślę nad swoim życiem. Żadnych wniosków. Żadnych planów. Doświadczenie mówi, żeby nic nie planować, bo życie układa swój własny scenariusz. Jedyne rozsądne rozwiązanie jakie przychodzi mi teraz do głowy to przykryć się kocem i leżeć tak długo, aż przyjdzie sen. A potem dzień. A z nim cień nadziei: jakiś człowiek, gest, muzyka, książka lub cholera wie co to jeszcze może przyjść. Może wstanę i moje życie się zmieni. Może wstanę i wszystko zostanie takie samo...

A gdyby tak mieć oczy dziecka, by móc odkrywać świat na nowo?

A teraz wstań i idź. Wiem, to boli, ale nie zatrzymuj się. Nie pozwól mała, by zło Cię zniszczyło. Jesteś piękna gdy płaczesz, ale piękniejsza gdy się śmiejesz.

-Ma Pani jakieś postanowienia na Nowy Rok?
-Tak. Znów w siebie uwierzyć. Być pewną, że idę w dobrym kierunku. Nie bać się. Kochać właściwą osobę. Szybko zapominać to co złe i pamiętać to co dobre. I uczyć się na błędach. I żeby w tym roku tych postanowień nie trafił jasny szlag.