Czasem popadam w ten
Dość psychotyczny stan
Paraliżuje mnie
Choć już go dobrze znam
W kłębek się zwijam znów
Zastygam, niknę gdzieś
Od samych stóp do głów
Ten stan poraża mnie
Myślę nie minie już
Nigdy ten podły sen
Dobrze, że noc tuż tuż
Za dniem się kończy dzień
Prawdziwa przyjdzie noc
Prawdziwe wyśni sny
Zawinę się znów w koc
Nocą łatwiej mi żyć

Wchodzę na Twój profil
I wychodzę
Jem co parę chwil
Potem to wychodzę
Może gdybyś wiedział
Ile mogłabym dla Ciebie zrobić
Też byś mnie nie chciał
Nie wiem o co mogło Ci chodzić
Może ona ma to coś
Czego ja nie mam ewidentnie
Może mnie miałeś dość
Może wypadłam tandetnie
Trochę za wielu ich miałam
Teraz to średnio istotne
Zbyt wiele razy próbowałam
Może kiedyś sam się potkniesz
I może Ci się przypomnie
Jak kiedyś mnie chciałeś
Jak kiedyś pisałeś do mnie
I coś we mnie widziałeś

Nie znam tej siebie
Po drugiej stronie lustra
Nie poznaję bliskich
Dalekich też nie rozróżniam
Próbuję to z siebie zmyć
Jak bród, jak pył
Bo tak się nie da żyć
Momenty przelatują mi
Przez palce
Czuję się jak przejechana
Walcem, uprana w pralce
Wątpię czy to odrealnienie
Myślę raczej że
Nieistnienie

Zapadam się w siebie
Gdzieś wgłąb
Coraz głębiej
Nie ma mnie tu
Gdzie jestem
Zanikam
Ulatniam się
Nie wnikam
Nie patrzę w twarz
Chyba nie istnieję
Uciekam
Ty się śmiejesz