Czego życzyłbym sobie na Gwiazdkę?! To jest jasne jak Słońce! Księżyc.

Poetyzuję; podróżuję patykiem po wodzie; tu i ówdzie natykam się na filiżankę - parujący parostatek.

Niechby tylko czar ktoś na mnie rzucił; z miejsca robi mi się lżej na duszy!

Nikt tak jak Księżyc nie potrafi sprowadzić człowieka na ziemię; bujna wyobraźnia przetrzebiona sierpem.
Wciąż nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie, ale już nie wyobrażam sobie życia z Tobą.

Wyrwać księżyc, cisnąć nim w kąt jak zakrzywionym gwoździem; zasłonić słońce.

Księżyc, a ile Ty masz księżyców! Każda cząstka mnie krąży wokół Ciebie!

Księżyc, pamiętam, jak środkiem nocy galopowały do mnie pegazie Twoje włosy, jak łasiły się o moją szyję, jak pobudzały do tego, bym się po nich wspinał. Księżyc, moja księżniczko z bajki z końskim ogonem. Księżyc, moja Pani Bóg z anielskim włosiem.
Byłaś też Księżyc supernowa, supernowoczesna - łączyłaś się ze mną przez internet.
Dziś, jakbym oczu nie wytężał, jakbym myśli nie naciągał i jakbym serca nie nadymał, to Księżyc w zasięgu już nie mam.
Zlustrowałem ja za to wnikliwie niebo i dowiedziałem się ja tego, że każda gwiazda ma duszę na każdym ramieniu.

Księżyc, wypatruję Cię wieczorem przez okulary okien, a skoro nie przychodzisz, to zasypiam z myślą o Tobie. Wszystko płynie, ale zdarza mi się mieć i suche łzy, i suche sny. Budzi mnie wtedy ogromne pragnienie - pragnienie Twoich ust i Twoich słów, pragnienie Twoich włosów kręcących się po moim torsie, pragnienie Twoich dłoni chodzących na palcach po moich liniach papilarnych, pragnienie Twojej wysokiej inteligencji, Księżyc!
Mam ochotę zdjąć z ramienia moją duszę udręczoną i zrobić jej dobrze.

Znalazłem Ciebie, ale nie znalazłem odwagi. Nie znalazłem słów jak kluczy, co otwierają usta. To pewnie to, co nazywa się platoniczną miłością; albo prędzej tchórzostwem. Milczenie jest złotem, a zakłamywanie rzeczywistości - platynowe. Tak, to istotnie rozkoszne, czuć, jak chuć rozchodzi się po kościach; jak świerzbi szpik i język.
Mitologiczny wąż nie w kij dmuchał; żyły, myśli, nerwy kłębią się jak węże; wszystko się wije; wszystko płynie; włosy, brwi, rzęsy, skóra z węża; wszystko wąż; wszystko jeden mięsień.
Nie wiem, czy miłość jest ślepa, czy nie; ale chuć okularnica Księżyc.

Przez czerwiec, lipiec i sierpień pełznę niczym robak - głodny i spragniony. Nocne niebo jest gęsto podziurawione, ale nie spada z niego ani gwiazda, ani kropla wody.
Księżyc, ach, to Ty! Księżyc, ach, to Ty jesteś ten orzech twardy do zgryzienia! Księżyc, ach to Ty jesteś ta końcu tęczy moneta! Księżyc, ach to Ty jesteś ta rzucona przed wieprze perła!

Księżyc, a gdzieś Ty?!
Najpierw, mijam drzewo obwieszone owocami jak piersiami - trudno się oprzeć - gruszeczki kształtne, soczyste, twarde. Już kieszenie mam wypchane, jem pełną gębą. Kolejno, mijam krzyż, Jezus wisi zatwardziale. Myślę: Bogu syn i reszta owoców się udały.
Księżyc, niech Cię Diabli!

Miłość ta kara; sroga i dozgonna. Miłość oczyszcza; kończysz niewinny jak dziecko. Donikąd nie zmierzasz: do Nieba, ani do Piekła; zawisasz w powietrzu.

Bezsenność; myśli naprężone jak czułki; zapuszczone głęboko w noc. Słyszę ptaki podśpiewujące przez sen; tu budzi się rozkosz.

Biesy mruczą na łonie natury; biesy przeciągają się na górnej półce.
Biorę haust stęchłego ducha czasu spomiędzy stronic starej księgi; biorę łyk świeżego powietrza.

Wiosna przychodzi, ale nie do głowy; ja już nie poeta; bałwan skończony.