Księżyc, wczorajszej nocy zasypiałem, mając na Ciebie oko. Markizem Piekła szłaś po nieboskłonie cała w ogniu. Nie ma łez, nie ma płynów ustrojowych, które ugasiłyby taki płomień!

Księżyc, pod Twoim wpływem zapominam o Bożym świecie na rzecz nieba.

Rozpacz jawi się mi jako studnia bez dna i bez wyjścia. Zlewam się ja wtedy z tłem, staję się kamieniem, a kamień staje się mną, wokół duchy - niewidzialne Syzyfy.