Do ludzi trzeba prosto, ale po drodze jest tyle wspaniałości...

Gdybyśmy byli pozostali otwarci na siebie, skrajne temperatury naszych uczuć wyrównałyby się do temperatury pokojowej.

Nie przespać życia; jedynej nocy, podczas której świeci słońce.

Pajacowanie, miłosne akrobacje; kiedy próbuję zachować kamienną twarz na nogach jak z waty.

Miłość; niepokój; od kiedy ma klucz do mojego serca, wchodzi i wychodzi, kiedy chce.

Kiedy już człowiek zrozumie, że nie ma się czym popisywać; siada przy stole i układa poezję: zawijasy z jej brwi i z jej rzęs, wielokropki z piegów.

Poezja; jej twarz blada i zimna jak kartka papieru; a wystarczy, że muśniesz opuszką, pogładzisz wierzchem dłoni; wystarczy, że odrobinę się przyłożysz; a zaraz wierszem jak rumieńcem spłonie.

Czasem mam ochotę zrobić coś głupiego, ale to bardzo trudne.

Miłości największa na świecie; co przyszło ci krążyć klatka po klatce.