Zmartwychwstałbym, żeby popatrzeć, jak wschodzisz nad moim grobem, ale dla Ciebie już przestałem istnieć.

Księżyc, wypatruję Cię wieczorem przez okulary okien, a skoro nie przychodzisz, to zasypiam z myślą o Tobie. Wszystko płynie, ale zdarza mi się mieć i suche łzy, i suche sny. Budzi mnie wtedy ogromne pragnienie - pragnienie Twoich ust i Twoich słów, pragnienie Twoich włosów kręcących się po moim torsie, pragnienie Twoich dłoni chodzących na palcach po moich liniach papilarnych, pragnienie Twojej wysokiej inteligencji, Księżyc!
Mam ochotę zdjąć z ramienia moją duszę udręczoną i zrobić jej dobrze.

Księżyc, muszę Cię pochwalić! Operujesz słowami tak, żeby nie zranić. Wytłumacz mi tylko, dlaczego mam serce na dłoni, a duszę na ramieniu?

Zapragnąłem ja mieć Księżyc na własność. Nałapałem ja deszczówki w drewnianą balię, przyczaiłem się i czekałem. Księżyc wpadła w pułapkę już tej samej nocy i odtąd przez wiele nocy pławiłem się ja w rozkoszy.
Na to zerwał się wiatr i wzburzyły się słowa moje niegdyś na wiatr rzucone, i wylała się Księżyc z kąpielą, i rozlało się mleko jej spiczastych piersi, i wsiąkły fale jej włosów w ziemię - najsłodsza z zemst.

Jesień - pora sprzątanie między wierszami. Drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą, zrzucają szaty, jabłka, berła i korony, jesienią pora zabierać się do dzieła, jesień się sama nie pozbiera.

Księżyc. Dobrze jest mieć swój księżyc, dobrze jest mieć na czym zawiesić
oko, rozum i serce z dala od jąder i od Ziemi.

Morela słońca skąpana w kompocie nieba. Internetową sieć zamieniam na pajęczynę. Przy drodze wita mnie Jezus rozpięty na krzyżu jak pająk krzyżak. Jezus ma tyle na głowie: poświatę brzoskwiniową i drzewa koronę, i ptaków papiloty ciągnące go do nieba za włosy.

Tej nocy nasuwa mi się na oczy następujący obraz: Echo pluska się w jeziorze, jak ją Pan Bóg stworzył. I tu powodowany zazdrością, poczynam wzrokiem rozbierać ją z nagości. I sam ulepiam ją na nowo z gliny, z wody i z wodorostów.

I po ptakach! I wypłoszyłem ja jej serce gołębie z jej piersiowej klatki - jest wolna, jest martwa.

Pokochałem ja raz kobietę zamknięta na klucz ptaków - ranną, osowiałą, w wróblim strachu całą.

Tak jak mróz zimą kwiaty, tak Ty zostawiasz odcisk swojego przypudrowanego kosmicznym pyłem nosa na szybie mojego okna. Księżyc, oświeć mnie, co Ciebie sprowadza na Ziemię? Ach, bo to do tej pory było tak, że to Ty na łożu w kolorze nocnego nieba spokojnie sobie spałaś, a ja Cię obserwowałem!

Wejść drugi raz do tej samej rzeki choćby siłą, pod prąd, rażony jej gwałtownością pójść na dno.

Księżyc, pamiętam, jak środkiem nocy galopowały do mnie pegazie Twoje włosy, jak łasiły się o moją szyję, jak pobudzały do tego, bym się po nich wspinał. Księżyc, moja księżniczko z bajki z końskim ogonem. Księżyc, moja Pani Bóg z anielskim włosiem.
Byłaś też Księżyc supernowa, supernowoczesna - łączyłaś się ze mną przez internet.
Dziś, jakbym oczu nie wytężał, jakbym myśli nie naciągał i jakbym serca nie nadymał, to Księżyc w zasięgu już nie mam.
Zlustrowałem ja za to wnikliwie niebo i dowiedziałem się ja tego, że każda gwiazda ma duszę na każdym ramieniu.

Rzucałem ja słowa na wiatr, a ona dopatrywała się w nich spadających gwiazd.

Głowa mi pęka. Wpierw zderzenie na krętej ścieżce z zachodzącym słońcem, promieniujące od oczu ku tyłowi głowy ciepło karmazynowe - zapowiedź cichej nocy, zwiastun milczącej nocy.
Księżyc nie przemówiła do mnie ludzkim głosem, Księżyc nie przemówiła do mnie Księżycowym głosem. Księżyc stawia mi czoła, a Księżyc ma czoło z kamienia - mur kosmiczny.