Cały jestem zbudowany ze wstydu i ze strachu, ale jakbyś mnie dotknął, to bym się nie rozleciał, ani nawet bym nie zadrżał.
Straszne jest życie żywej kukły; bycie wróblem zaklętym w stracha na wróble.

Znalazłem Ciebie, ale nie znalazłem odwagi. Nie znalazłem słów jak kluczy, co otwierają usta. To pewnie to, co nazywa się platoniczną miłością; albo prędzej tchórzostwem. Milczenie jest złotem, a zakłamywanie rzeczywistości - platynowe. Tak, to istotnie rozkoszne, czuć, jak chuć rozchodzi się po kościach; jak świerzbi szpik i język.
Mitologiczny wąż nie w kij dmuchał; żyły, myśli, nerwy kłębią się jak węże; wszystko się wije; wszystko płynie; włosy, brwi, rzęsy, skóra z węża; wszystko wąż; wszystko jeden mięsień.
Nie wiem, czy miłość jest ślepa, czy nie; ale chuć okularnica Księżyc.

Ja impotent. Ja, który muszę nadrabiać językiem. Ja permanentny wzwód ego. Ja poeta. Lato przeciąga się w jesień, leniwie, acz drapieżnie - ruda kotka w rui - turla się. Mdlący zapach nasienia wplątany w wilgotność wieczornego powietrza mami, skapuje - uszczknę. Między wiersze wkładam ja dziś kwiat nasturcji, owoc gruszy, kiść jarzębiny, ziemniak, orzech, grzyby. Między wierszami wyciskam ja dziś soki. Ja poeta. Ja impotent.

Zabiję miłość; zbezczeszczę wyolbrzymiając jej drobny mankament w nieskończoność; tęsknotę napływającą do oczu - cofnę; pragnienie - przełknę.
Ale jak zapomnieć Ciebie? Piegi na Twojej twarzy więcej znaczą niż gwiazdy na niebie.

Świerszcze stroją ciszę nocną w letnią sukienkę; i nie grają na nerwach.

Widział ktoś kiedyś Słońce w środku nocy?! Więc dlaczego ja widuję Księżyc w środku dnia!? Sierp zawieszony nad polami jak nad malowanymi wrotami; bańka mydlana nad ścierniskiem.

Zapragnąłem ja mieć Księżyc na własność. Nałapałem ja deszczówki w drewnianą balię, przyczaiłem się i czekałem. Księżyc wpadła w pułapkę już tej samej nocy i odtąd przez wiele nocy pławiłem się ja w rozkoszy.
Na to zerwał się wiatr i wzburzyły się słowa moje niegdyś na wiatr rzucone, i wylała się Księżyc z kąpielą, i rozlało się mleko jej spiczastych piersi, i wsiąkły fale jej włosów w ziemię - najsłodsza z Jej zemst.

Możesz odwracać się plecami do księżyca, gasić pragnienia, kołysać, usypiać. Za to pragnienia obudzą cię w środku dnia; spiczastymi piersiami daglezje wodzą po niebie na pokuszenie. Gdybym był palcem Bożym, z miejsca stworzyłbym sobie dłonie.

Księżyc. Dobrze jest mieć swój księżyc; dobrze jest mieć na czym zawiesić oko, rozum i serce z dala od jąder i od Ziemi.

Zmartwychwstałbym, żeby popatrzeć, jak wschodzisz nad moim grobem, ale dla Ciebie już przestałem istnieć.

Księżyc, wypatruję Cię wieczorem przez okulary okien, a skoro nie przychodzisz, to zasypiam z myślą o Tobie. Wszystko płynie, ale zdarza mi się mieć i suche łzy, i suche sny. Budzi mnie wtedy ogromne pragnienie - pragnienie Twoich ust i Twoich słów, pragnienie Twoich włosów kręcących się po moim torsie, pragnienie Twoich dłoni chodzących na palcach po moich liniach papilarnych, pragnienie Twojej wysokiej inteligencji, Księżyc!
Mam ochotę zdjąć z ramienia moją duszę udręczoną i zrobić jej dobrze.

Warto wyruszyć w drogę nocą dla słodkomdlącej woni padliny uderzającej do głowy, dla gorącej wilgoci buchającej z lasu pod nogi, dla znienacka trzasków, pisków, szmerów przedzierających się przez ciemność.
Strach podnieca.
Pamiętam, Echo, jak trzęsieniem swojego ciała wprowadzałeś moje ciało w drżenie, jak za twoją sprawą wibrowałem... Ach, dlaczego żem cię tak pochopnie zgładził, miast noc w noc rozkoszować się tobą, pastwić się nad tobą, kochać cię i gwałcić!?
Tej nocy od tyłu cię zajdę, tej nocy za promienie szarpnę, tej nocy spenetruję twoją ciemną stronę, a ty ani drgniesz, twarzą do ziemi zwrócona.
Tej nocy wbiję ci nóż w plecy, Księżyc, ale tylko na pół gwizdka.

Księżyc, muszę Cię pochwalić! Operujesz słowami tak, żeby nie zranić. Wytłumacz mi tylko, dlaczego mam serce na dłoni, a duszę na ramieniu?

Jesień - pora sprzątanie między wierszami. Drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą, zrzucają szaty, jabłka, berła i korony, jesienią pora zabierać się do dzieła, jesień się sama nie pozbiera.

Morela słońca skąpana w kompocie nieba. Internetową sieć zamieniam na pajęczynę. Przy drodze wita mnie Jezus rozpięty na krzyżu jak pająk krzyżak. Jezus ma tyle na głowie: poświatę brzoskwiniową i drzewa koronę, i ptaków papiloty ciągnące go do nieba za włosy.