Walka z rymami. Raz po raz mi się zdarza, rymy ręką wzburzoną przeganiać, miast w lot je łapać, po główkach głaskać. Rymy, co jak dzieci, szczere i proste, swawolne i donośne lgną do mnie. Komiczny zgred!

O, księżyc! Dlaczego cię nie ukradłem?! Dlaczego przyłapawszy cię między wierszami, na strzępy cię nie porwałem?!
O, księżyc! Prężysz się na tym niebie niczym robak na wędce, robisz za przynętę na poezję! Wieczory robią się coraz dłuższe, jesienne - grafomanów wysyp jak grzybów po deszczu!
O, księżyc! Będą kładli cię na skraju nocy, będą posuwali cię po nieboskłonie do rannych godzin!
O, księżyc! Będą brali Cię do trójkąta, będziesz światkiem koronnym w platynowej aureoli ich miłosnych podbojów! Będą robili z ciebie peeping Toma!
O, księżyc! Będą czerpali z ciebie natchnienie. Będą jak lampkę nocną gasili i świecili ciebie!

Księżyc, co robisz? Księżyc, śpisz? Ja na Twoim miejscu pewnie śniłbym o baonie kukurydzianych żołnierzyków, a każdy z nich maszeruje w miejscu, a każdy z nich w zielonym mundurku z długim rękawem, a każdy z nich szczerzy ząbki żółtawe.

Księżyc ma ciało bladoniebieskie i owłosione. Niechbym ja już przestał na tą myśl wilgotnieć i usechł z tęsknoty!