Jestem rybą. Ryba piła i pije, chociaż tyle, bo nie mogę wejść drugi raz do tej samej rzeki. I choćbym był rybą latającą i przeleciał powietrze, i porwał się na słońce, i posiadł słońce, a potem każdej nocy sypiał w ramionach innej z gwiazd, i choćbym na suchy ląd spadł, i spenetrował ziemię, to nie to.

Rzucałem ja słowa na wiatr - jeszcze przez chwilę tańczyły w jej włosach - śmiałem się ja wtedy szaleńczo! I znów wiatr porywał je do tańca i rwał je na strzępy! I klaskałem ja wtedy w dłonie radośnie, urzeczony spektaklem jakim uczynił. I jeszcze rzucałem ja słowa na wiatr i dumny z siebie podziwiałem, jak hacząc o jej rzęsy, pękają niczym bańki mydlane - policzki przy tym zraszając łzami - przednia zabawa!

Leciałem, leciałem i leciałem na Ciebie. Leciałem lata świetlne i noce płomienne. Może byłbym dziś w siódmym niebie, może śniłbym dziś siódme życie z kolei, ale strach mnie obleciał i sprowadził na ziemię.
W ognisku domowym tańczą taniec szalony ciała niebiesko-bursztynowe, ćmy odpalają się od wierszy, a wiersze od ciem, Feniks tańcuje sissonne.
Ja tylko człowiek, co deszczu iskier się boję, usuwam się w cień - o krok od śmierci i za krok śmierć.

Księżyc, Tyś jest ta pierś raz spiczasta, a raz pełna, której pragnę. Księżyc, Tyś jest ta pierś, która nie chce mojego serca w klatce karmić.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki, nie po kostki, do szpiku kości, w jej chłód, w jej przejrzystość i w jej odmęty, w jej nurt, w jej puls, w jej plusk, w jej mokrość, w jej wysokość. Wejść drugi raz do tej samej rzeki. Niepodobna?