Księżyc, tęsknię. Czytam Szołochowa, ale świerszcze wygrywają nawet z Szołochowem, więc otwieram okno na roścież, żeby zwiększyć głośność. Wszystko, czego życzyłbym sobie na ten moment to spadająca Księżyc i żebym miał trzy pary ramion.

Wybacz Księżyc, ale ziemia doprowadza mnie do szaleństwa! Jej złote warkocze, zbożem i wilgocią pachnące, jej stogi piersi ogromne, jej łono oźdźblone!
Wybacz Księżyc - szklane piękno, ale ziemia jest taka brudna i taka namiętna! Taka namacalna!
Całuję ziemi bose stopy pod księżyca niebiańską latarnią.

Jak Baranek Boży po wodzie, tak ja w ludzkiej skórze stąpam po pastwisku. Od czasu do czasu ostrężyna - na wzór szczotki drucianej przeczesze moje włosy, skórę, Diabła pod skórą, kłębiące się myśli, już skołtuniały kłębek nerwów.
Tymczasem, boże krówki lądują na zachodniej ścianie domu, przez uchylone okno łazienkowe wdeptują do środka, natrafiają na lustro - liczą sobie piegi.

Ja dziwak, pajac, komik, co lubię bawić się sam ze sobą, podbijać piłeczkę zwaną poczuciem humoru. Żaden ze mnie samotny gbur, gdy śmieję się z siebie za dwóch!

Przyłapałem ja dziś Księżyc na kłamstwie. W biały dzień, pucata białogłowa, w obecności słońca lekko zarumieniona, za listkiem brzoskwiniowym się chowa - kłamstwo tak piękne, że ślinka cieknie.

Księżyc - pierwsze oko! Księżyc - przepiękno! Księżyc - manna z nieba!
Księżyc rozeszła się po kościstych ramionach gwiazd. Księżyc blask się rozlał. Księżyc marna z nieba.
Na ziemi kłamstwo ma krótkie nogi.
Na niebie kłamstwo ma długie nogi, smukłe, a między nimi Księżyc - lep na ćmy.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki, zmącić jej spokój wewnętrzny, obdarzyć turkusem nadziei, dać rybią łuskę, syrenie śpiewy, po czym odejść w milczeniu.

Jesteś dla mnie wszystkim: lądem, wodą, powietrzem, przeleciałbym cię, przepłynął i zdeptał.

Rzucałem ja słowa na wiatr. I wytrącały one owoce miłości - niedojrzałe jeszcze, ledwo wstydem zarumienione - z gałęzi jej dłoni. I pękały owoce miłości z każdym uderzeniem serca o ziemię - i pękałem ze śmiechu!